Bazı düşünceler vardır ki yazılmaz, sadece düşünülür. Ama bu konu yazılması gereken bir konu:
Yazacaklarımın yetersiz kalacağını biliyorum. Çünkü o kahramanlıkların önünde, bütün kelimelerin kifayetsiz kalacağı kanaatindeyim. Denizde olan bir damla kadar olsa da bu yazdıklarım, yine de görevimi yerine getirmek istiyorum. Bu yola baş koyarken büyük umutlarla başladılar. Amaçları yok sayılan bir halkın, aslında var olduğunu kanıtlamaktı.
Partimiz ayakta tutan şehitlerimizin döktüğü kan ve verdikleri mücadelede saklıydı bütün amaçlarımız. Yolumuzu aydınlatan yoldaşlarımızın yolunda yürümek değil koşmaktır amacımız.
Onlar; Özgürlüğe olan sevdaları için dağları seçtiler.
Onlar; Anaların feryatlarını dindirebilmek için umutlarından, düşlerinden vazgeçtiler.
Onlar; Kolayı seçmediler, zoru seçtiler ve başardılar.
Onlar; Canlı bir bombaydı, sabırla nokta vuruşu yapacakları günü beklediler.
Onlar; Ateş çemberiyle, yolları aydınlatmayı hedeflediler ve o gencecik bedenlerinde büyüttükleri devrim ateşini en zirveye taşıdılar.
Onlar; küçük bir gruptu önce, sağlam bir temel atmayı hedeflediler.
Şimdi ise milyonlar olduk, yok olduğu iddia edilen bir halk var olduğunu kanıtladı.
Koskocaman bir bina oluşturduk. Düşman yapılan emeği yıkmak istedi, her elini kaldırdığında yıkılan onlar oldu. Kimileride görür görmez pes etti. O bina bu günlere gelene kadar en zorlu savaşlardan geçti, katliamlara uğratıldı. Yinede verdikleri mücadeleye devam ettiler. Kururken o binayı çimentolarına sevgiyi, aşklarını, hırslarını, özlemlerini ve devrime olan inançlarını kattılar. Yorulmadık. Kimileri bu asil yolda asilce şehit düşerken kimileride kaldıkları yerden her an her dakika mücadelelerini büyütmeyi hedeflediler.
Bazen eski arkadaşlar, eskiden yaşadıkları zorlu günlerden geçip bu günlere geldiklerini anlatırken biz yeni katılanlar sanki hazıra konmuş gibi bir his kaplıyor içimi. Partimizin o kadar zorlu günlerden geçip bu günlere gelmesindeki temel 3 madde beliriyordu kafamda. Birincisi şehitlerimizin verdikleri mücadele, ikincisi; bize direnmeyi öğreten Önderimiz, üçüncüsü ise; halkımızın emekleriydi bileri bu günlere getiren. Ne kadar bahsetse biri o zorlu günlerden, dilim tutulur yaşadıklarını hissetmeye çalışırım, onu da tam anlamıyla başaramam ya. İşte o zaman durur her şey, tek odak noktan mücadeleni en zirveye taşımak olur. Ve yeni sürece layıkıyla cevap olmayı hedeflersin. Peki, bunu tam anlamıyla başarabildik mi? Önderimizin istediği gibi militanlar olabildik mi? Peki ya tam anlamıyla kadın militan olma mertebesine ulaşabildik mi? Yada bu çabaya girdik mi? Bu sorulara verebileceğimiz çok cevap var, fakat doğru cevabı verebiliyor muyuz kendimize. Yani olması gereken şu, söz ve eylemin bir olması gerekendir. Artık 2014 yılı ZAFER yılı olmalı. Güneşimize duyduğumuz özlem sona ermeli. Yeni sürece kendini yeniden yapılandıran, her türlü mücadele koşulana ve zafere şartlanan kişilikle girmeliyiz.
Bazen öyle düşüncelere giriyorum ki ne yapacağımı bilmiyorum, sonra şehitlerimizin perspektifleriyle çıkılmaz dediğin sokakların aslında binlerce pencereden oluştuğunu görüyorum. Şimdi yoldaşlarımızın perspektifleriyle bu asil yolda yürümekteyiz. Özgür yaşamı kurmaya olan sevdalarını omuzlayıp zafere doğru yürümekteyiz.
Onların içimi ısıtan gülüşlerinin kaynağı GÜNEŞEOLAN sevdalarıydı.
Hayatın her anında yaşatılmalı bütün şehitlerimiz. Bize verilen bu mirasa sahip çıkmalıyız.
Ben misafirliğe gelmedim bu dağlara
Ben, ben olmaya geldim
Kaybolan hallerimi bulmaya geldim
Kaybolmuş yoldaşlığı aramaya geldim
Kürt halkından alınan haklar için savaşmaya geldim
Ben Önder APO’nun yolundan yürüyerek meskenime geldim…
Kaybolan benlikleri, hayalleri, gerçek yoldaşlıkları, alınan hakları, Önderlik Gerçeğini, arayışlarımı sonlandırmadan yolumdan şaşmayacağım ve bu savaşta pes etmeyeceğim…
Pêşeng Jêhat Amed
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna
1. 8 Ağustos günü işgalci TC ordusu Bitlis'in Norşin ilçesi kırsalında zırhlı asker araçlarla bir operasyon başlatmıştır.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna
1. 6 Ağustos tarihinde akşam saat 22.00'de Van'ın Özalp ilçesine bağlı Qeyseran ve Paçoğlu köyleri arasında görevde bulunan bir gerilla birimimiz işgalci TC ordusu tarafından pusuya düşürülmüştür.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 5 Ağustos günü saat 11:00'de İran rejim ordusuna ait askerler İran ile Medya Savunma Alanlarımız arasında bulunan Hakkari'nin Esendere Beldesine bağlı Şehidan bölgesinde bir operasyon başlatmıştır. İran rejim güçlerine bağlı bu birlikler yer yer pusulama ve sızma faaliyetleri ile gerilla güçlerimize saldırı hedeflemektedir.
- Ayrıntılar
Şengal Kürtlüğün tarihi mirasıdır. Kürt Ezidiliğinin son kalesidir. Bir avuç Kürt Ezidisini korumasını bilemeyen, bilmeyen bir Kürtlük, Kürtlük olmadığı gibi, Kürtlük sözünü kullanma hakkı da yoktur, olamaz da.
Gerçeklik böyle iken, KDP’nin profesyonel ve özel güçleri DAİŞ’in Şengal’e saldırısı ile gerisin geriye Şengal’i terk ettiler. Terk etmenin de ötesinde arkalarına bakmadan alanda uzaklaştılar. Kameralara, ekranlara yansıyan bunlar. Herkesin izledikleri ve gördükleri de bunlardır. Ancak 60 yıllık askeri deney ve tecrübesi olan bir gücün eğittiği, hazırladığı, dünyanın en modern teknolojisiyle donattığı bir gücün böyle arkasına bakmadan Şengal’i terk etmesi doğrusu düşündürücüdür. Bir de kime karşı Şengal terk ediliyor? Dünyanın dört bir yanında rastgele, düzensiz, disiplinsiz, kuralsız, başka bir yerde geldiği için bu coğrafyaya yabancı kişilerden oluşmuş olan bir DAİŞ’e karşı. Bu durumun kendisi bile tek bir sözcük ile ifade edecek olursak, ayıptır. Utanç verici bir durumdur.
Ama gerçekten de durum böyle midir? Yani on yıllarca deneyimi olan bir güç neredeyse tek bir mermi sıkmadan gerisin geriye kaçması mantıklı mıdır? Ortam farklı olsaydı anlaşılabilirdi. Örneğin DAİŞ’in saldırıları şiddetli olsaydı, bu “seçme” güçler de çok kayıp verseydi, ani darbeler gibi darbeler sonucu koordinasyon merkezi dağıtılmış olsaydı, direnmiş ama daha sonra da büyük kayıplar vermiş, cephanesi azalmış ya da bitmiş bir güç olsaydı, gerisin geriye gidişi, bırakışı anlam vermek, -kabul edilmese bile -mümkün olabilirdi. Ancak yukarıda ifade edildiği gibi gerçeklik böyle değildir. Sapa sağlam, tek bir mermi sıkmadan Şengal terk edilmiştir. Sadece bu yapılmamıştır. Üstelik Şengal’de halka daha önce verilen silahları da KDP toplamış, halkı silahsız bırakarak kaçmıştır.
Şimdi sormak gerekiyor, KDP’nin bu seçme güçlerinin tümü neden, Şengal’i terk etti? İçlerinde tek bir mermi sıkacak olan bir kişi yok muydu? Vicdan sahibi hiç mi bir kimse yoktu? Herhalde kaçanların tümünü aynı kategoriye koymak doğru olmayacaktır ama genel tablo budur.
İşte o zaman yeniden soralım, KDP Şengal’de neden çekildi? Ya da neden KDP HPG güçlerinin Şengal’e geçmesine izin vermedi? Bırakalım izin vermesine, neden Şengal’e giden HPG komutanlarını tutukladı? Ve neden tüm bu gerçeklerle bağlantılı olarak meydanı terk etti?
İlk günden beri dile getirdiklerimizi yeniden dile getirelim. KDP ilk günden beri örneğin Rojava Devrimine karşı sömürgeci güçlerden daha fazla saldırdı ve karşı durdu. Hatta birçok provokatör hazırlayarak, devrimi sabote etmek için Rojava’ya göndererek kirli birçok çalışmanın içerisinde oldu. Hendek kazdı, köprüleri kapattı, Rojava halkını aç bırakarak dize getirmek istedi ve tabi ekranlara yansıdığı gibi günlük olarak Rojava devrimine hakaret yağdırdı. Ve tuhaf gelebilir ama daha birkaç gün önce “DAİŞ’in Kürtler için tehlike olmadığını” söyledi. Halbuki deseydi ki; “DAİŞ KDP’ye zarar vermez” daha doğru söylemiş olacaktı.
Rojava’yı bırakalım Kuzey parçasındaki özgürlük hareketine karşı -AKP hükümeti başta olmak üzere,- iktidarda kim varsa onların yanında yerini alarak, özgürlük hareketine saldırdı. AKP’nin kuzey Kürdistan'da oy alabilmesi için Mesut Amed’e gitmiş, Neçirvan ise Van’a gitmiştir. Bunlar yetmemiş ağızlarına ne kadar hakaret gücü varsa sarf etmişlerdir.
Ve tabii birde yakın tarihte Rojhılat’ta ne kadar Rojhılat devrimcisini katlettiler. Ne kadar çok Doğu Kürdistan devrimcisini faşist İran rejimine teslim ederek katledilmelerine yol açtılar.
Ve tabii yine kuzeyde Dr. Şıvanları hangi hile ve oyunlarla, hangi işkence yöntemleriyle katlettiğini öğrenmek isteyenler Dr. Şıvan’a ilişkin yapılmış olan belgeseli izlemelidir. Burada, Dr. Şıvan’ın KDP’nin etkisinde sıyrılma ve kendi yolunu çizme planlarını ve hazırlıklarını yaparken, Türkiye’de 12 Mart 1971 yılında ABD’nin onayı ve planlaması ile Nihat Erim’in başa getirileceği darbe gerçekleştirmişti. 12 Mart 1971 yılında gerçekleştirilmiş olan askeri darbenin, Muhtıra’nın Türkiye devrimci solunu nasıl biçtiği gözler önüne getirildiğinde Barzani’nin “kendi bölgesindeki Amerikan karşıtı unsurları temizlemeye hazırdır” sözleri çok daha iyi anlaşılırdır.
Dikkat edelim, birilerinin düşmanlarını temizleme gücüdür KDP. Ve bu uzun yıllardır böyledir. İlk günden olmazsa bile uzun yıllardır bunun böyle olduğunu en çok Doğu Kürdistanlılar, ardından Kuzey Kürdistanlılar ve tabii daha iyi bir şekilde ise Güney Kürdistanlılar ve onların devrimci, demokrat ve farklı düşünenleri iyi biliyor.
Sözü uzatmadan belirtelim ki KDP’nin tüm gerçekten de Şengal’deki kaçışın içerisinde saklıdır. Öyle sanıldığı gibi peşmergeler kaçmamıştır. Kaçmış olanlarda olabilir-sonuç itibariyle para ile çalışan, maaşlı olan bir güçtür-lakin esas olan bu değildir. Esas olan Ortadoğu’da kemik kırma hareketini DAİŞ’in eliyle yürüten ABD’nin politikaları gereği peşmergelerine talimat vererek Şengal’de çekmiştir. Şengal’de peşmergeleri kaçırtarak Şengal’i DAİŞ’e teslim etmiştir. Ve hedefi ise kendince Musul’u tümden bu çetelere bırakarak, güney ile Rojava’nın arasını kapatarak kendisini sağlama alacaktır. Ve tabii bunun karşılığında ise kendince 140. Maddenin pratikleştirmesini sağlama alacaktır.
Bir Kürdistani güç Kürtlükten bu kadar uzak olabilir mi, olabilir. Olabilir çünkü KDP neredeyse ilk günden beri tüm rengi Kürdistan'da gelişen her türlü özgürlükçü eğilimlere karşı durmak olmuştur. Bu sözü Amerika’ya vermiştir. Bu sözü Türkiye’ye vermiştir. Bu sözü İran’a vermiştir. Bu sözü Irak’a vermiştir. Ve bu sözü Esatlara vermiştir.
Özcesi kendi ailesel çıkarlarına hangi güç prim vermiş ise o gücün hizmetine girmekten geri durmamışlardır. Ve bu aile çıkarları için ne kadar Kürt'ün feda edilmesi gerekli olmuş ise o kadar Kürt’ü feda etmişlerdir. Bunu yaparlarken de tek bir kaygı duymamışlardır. Çünkü KDP ve Barzaniler on yıllarca bu ahlaki uzaktan politik duruşu istikrarlı bir şekilde sürdürmüşlerdir.
En son Şengal’i DAİŞ’e bilinçli bir şekilde bırakmış oldukları gibi.
KASIM ENGİN
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna
1. 5 Ağustos günü saat 17:00'da işgalci TC ordusu Hakkari'nin Şemzinan sınır hattı üzerinde bulunan Mamreş Tepesinden yine sınır hattındaki bir başka tepe olan Şehit Ronahi tepesine ağır silahlarla bir bombardıman gerçekleştirmiştir.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 1 Ağustos ile 2 Ağustos günleri arasında işgalci TC ordusu Amed'e Bağlı Ergani, Maden ve Guleman'da bir operasyon başlatmıştır. Bu operasyonu esnasında işgalci TC ordusu araziyi ateşe vermiştir.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna
1. 1 Ağustos ile 2 Ağustos günleri arasında işgalci TC ordusu Amed'e Bağlı Ergani, Maden ve Guleman'da bir operasyon başlatmıştır.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna
1. 1 Ağustos ile 2 Ağustos günleri arasında işgalci TC ordusu Amed'e Bağlı Ergani, Maden ve Guleman'da bir operasyon başlatmıştır.
- Ayrıntılar
Gezi bir devrim çığlığıydı ve bu devrimci çığlık halen sürüyor ve zorbacılar var oldukça da kesintisiz sürecektir.
Gezi Direnişine kim ne derse desin, kim nasıl yaklaşmak isterse istesin ve hatta kim nasıl kullanmak isterse istesin, ancak bir gerçek vardır ki o da gezinin; ezilenlerin, dışlanmışların, dilleri susturulmuşların, kadınların, kimsesizlerin, horlananların ve de boyun eğmeye yeter diyenlerin direnişi ve devrim çığlığıydı ve çığlığıdır.
Türkiye’de zulme ve baskıya karşı durulmak isteniyorsa Gezi Direnişi gibi direnişler şarttır. Hatta Gezi Direnişi sadece Gezi’de değil türkiye’nin ve Kürdistan’ın her yerinin, birer Gezi olması gerekiyordu. Lakin bu Gezileşme sınırlı kaldı. Halbuki aralıksız ve daha yüksek bir dozajla Gezileşmenin sürdürülmesi gerekiyor.
Yukarıda ifade edildiği gibi Gezi için kim ne derse desin, hatta dediğimiz gibi bazı Kemalist ve milliyetçi çevreler bu Direnişi kendi kirli emelleri için kullanmaya kalkışsalar bile nasıl ki güneş balçıkla sıvanmıyorsa Gezi Direnişi’ne de gölge düşürülemez. Evet bunun için her yerin ve her zamanın bir Gezi Direnişi ve Gezi zamanı olması gerekiyor.
Şimdi Gezi Direnişi ve Zamanı Rojava’da yaşanmaktadır. Tüm baskılara, geriliklere, zorbalıklara, kendi beğenmişliklerine, maşa olmalarına, horlamalara, faşistliklere, ırkçılıklara derken her türlü kadın rengine karşı düşmanca ve erkeksiliklere karşı duruşun yaşanması gereken yer Rojava’dır. Başka bir deyişle bugün Gezi Rojava’dır, Rojava Gezi’dir.
Gezi Direnişine katılanların, katılmayıpta kendi içlerinde katılanların, uzak durup gönlünde destek verenlerin, bu çığlığa bir hecede benden diyip evlerinde haykıranların, birşeyler söylemek isteyipte bir türlü söyleme cesareti gösteremeyenlerin, temiz bir ülke isteyen çevrecilerin, günlük olarak kadın katliamlarında ciltleri diken diken olanların ve de kendi içlerinde haykırmak istediklerini bir türlü haykıramayan ve de bu fırsatı yakalamamış olanların bu haykırışı yakalayabilecekleri yegane yer bugün Rojava Devrimi’dir.
Evet Gezi’den Rojava’ya bir devrim çığlığı olmak, olabilmek isteyenlerin, yapmaları gereken tek eylem biçimi; Türk ve Türkiyeli Ciwan Tırko gibi yönünü Rojava’ya vermeleridir. Ciwan Tırko arkadaşın dile getirdiği gibi “Özgürlük kavgasına atılmak için Rojava’ya geldim” diyerek özgürlük hedeflerine kilitlenerek katılmaları gerekiyor.
Gezi haksızlığa, ezilmişliğe, hiçleştirilmişliğe karşı bir devrim çığlığı ise o zaman bu devrim çığlığı bugün en güçlü bir şekilde rojava’da yaşanmaktadır. Rêber Apo’nun dediği gibi: “Bizim felsefemiz bir atın gözlerindeki anlamı sezmekten tutalım, bir kuşun sesindeki anlamı çözmeye kadar yaşamı bir bütün olarak algılar. Yaşlı bilgeye büyük saygıdan başlayıp, bir ceylan kadar ürkek bir genç kızın gözlerindeki arayışa yanıt olmaya kadar her şeye anlam yükler” diyerek, yanıbaşımızda yaşanan Gezi Direniş ruhunu tüm benliğimizle yaşatmalıyız ki Gezilerde direnişimiz sonuç alsın. Bu ruhun ise özgürlük ruhu olduğu açıktır.
Evet bugün Rojava’da inadına Özgürlük ve Özgür yarınlar için büyük yüreklerin oraya aktığı bir ortamda yapılması gerekli olan tek doğrunun da bu olduğunu bilerek Özgürlüğe doğru yani Rojava’ya akmalıyız.
Arap ve Alevi Kadir Usta’mızın yıllar önce gür haykırdığı gibi:
ÖZGÜRLÜK
Bazen haykırıştır
Bazen gülüştür
Bazen kaşlarını çatmaktır
Namussuza karşı
Bazen yürümektir
Dolunaylı bir gecede
Bazen şafakta
Yükselen güneş ışınlarını
Özlemektir
Bazen ıssız vadide ilerlemektir
Kuşların cıvıltılarıyla
Yarının hayalini kurmaktır bazen
Bazen yüreğin sesini dinlemektir
Bazen yârin elini tutmaktır
Bazen dudağına öpücük kondurmaktır
Yaz yağmuru altında
Akdeniz’in sesiz sakin sahilinde
Bazen savaştır
Bazen tavırdır
Bazen yağlı kurşunlar göğüslemesini bilmektir
“nihayetinde hepsini bir arada yaşamaktır.
Kasım Engin
- Ayrıntılar