Ji çapemenî û raya giştî re!
Di 7’ê Kanûnê de li navçeya Şirnexê Silpiyê ji aliyê artêşa dagirker a tirk bi tevlêbûna 4 hezar leşkerê ji Bêspin, navenda Şirnexê û ji tabûra tankan li dijî Cûdiyê operasyoneke berfireh hatiye lidarxistin.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
Di 5’ê Kanûnê di saetên serê sibê de li Şirnex li dijî herêma Şehîd Silav a bi ser Gabarê ye ji aliyê artêşa dagirker a tirk bi balefirên şer êrîşeke hewayî hatiye lidarxistin.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 7’ê Kanûnê de di navbera saet 20.00-20.30’an de li Herêmên Parastinê yên Medyayê li dijî Gundê Faxir a bi ser Xakurkê ye ji aliyê artêşa dagirker a tirk bi balefirên şer êrîşeke hewayî hatiye lidarxistin.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Dİ 6’ê Kanûnê de di navbera saet 20.00-22.00’an de li Herêmên Parastinê yên Medyayê li dijî herêma Çiyareş, Gundên Ditaza, Marya û Sernê ku bi ser Zapê ye ji aliyê artêşa dagirker a tirk bi hewan û obusan hatiye topbarankirin.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
Di 3’ê Kanûnê de li navçeya Amedê Lîcê di navbera gundê Mêrg û Mehmed Elî de ji aliyê artêşa dagirker a tirk operasyonek hatiye lidarxistin. Di heman rojê di navbera gerîla yê me û leşkerên dijmin ê derketiye operasyonê de pevçûnek qewimiye.
- Ayrıntılar
Ger tu lehengan bîne ser ziman dibe karê herî zehmet… Îro 4’ê Kanûnê ye; rojeke reş, bi xemgînî…Lewra weke îro beriya niha bi 5 salan lehengê Kurdistanê, fermandareke mezin, şervanê Hevalê Agît bû tevlî nava refê nemiran bû.
Di temeneke hîn biçûk de di sala 1987’an de bi çend hevalê xwe re tevlî nava refê gerîla bûye û bûye rêhevalên Agîdan, Erdalan (Mustafa Yondem) û Saadetan… Beriya tevlî nava gerîla bibe Hevalê Agît dinase û jê bandor dibe. Li Cûdiyê mirada dest bi jiyana xwe ya gerîlatiyê dike û di demeke kurt de di dilê hevalê xwe de cîh digre. Wextek zêde derbas nabe dibe alîkarê fermandariya Cûdiyê.
Tevî ku hîn di temeneke biçûk de bû hestê Kurd û Kurdistanê di asteke jor bû. Îdeolojiya PKK’ê nedinasiya lê bihîstibû ku hin kesên bi navê Apocî ji bo Kurd û Kurdistanê têdikoşin bê ku şik û gûmanan jiyan bike, tevlî tekoşîna wan dibe.
Ji ber ku xwedî kedeke mezin bû, Rêber Apo jî navê wî bihîstibû. Dema di sala 90’î de diçe akademiyê, li vir Rêber Apo ji wî re dibêje; “Min navê te bihîstibû, lê min nizanîbû tu wusa temen biçûk e, çawa ev wezîfeya giran dane te.” Ji lewra hîn di 17 saliya xwe de fermandariya bolukê dike. Ji ber vê zîrekiya wî Rêber Apo pê ewle dibe û di perwerdeyan de mînaka wî dide. “Ya girîng, ne temene, zîrek bûn û baweriye.” Heval Adil ji Rêber Apo, ji tarzê wî, ji nêzîkatiya wî ya jiyanê pir bandor dibe û girêdaneke pir xurt pêş dikeve.
Piştî perwerdeya li akademiyê heta 97’an li gelek deveran tevlî xebatê dibe. Ew qas birîndar dibe ku Heval Adil dibêje “Hejmara birîndariyê min nayê bîra min” Ji ber ku di her çalakiyê de li pêş bû. Pêşeng bû, şerker bû, fedaî bû, binkeftin tu car qebûl nedikir..
Piraniya jiyana xwe li Botanê derbas kir Rêheval Adil, ji xwe li gelek herêmên din ên Behdînanê jî xwedî kedeke mezin bû. Lê him demeke dirêj li Botanê ma him jî ji Botanê, ji gelê wê gelek bandor bibû.
Di jiyana xwe ya bi berxwenê derbas bûye, gelek lehengên nemir naskir, li gel Ahmet Repo, Cûmayê Bilikî, Piling, Rojhat Bilûzerî û bi sedan lehengan re rêhevaltî kir…
Di 20 sal tekoşînê de tu car bêhêvî nebû, herdem çavkaniya wî ya jiyanê hêvîyên wî bû. Baweriya wî ya bi serkeftinê bû. Girêdayî hevalê xwe bû. Di her şahadeta hevalek xwe barê wî girantir dibû. Hêvî û daxwazên wan hevalên xwe dikir hêvî û daxwazê xwe û hîn bêhtir tekoşîn dikir. Her dem digot “ez tu car şahadetên hevalê xwe ji bîr nakim”
Gabar Adil e, Adil jî Gabar…
Herî zêde li Gabarê tekoşîn meşand Hevalê Adil, herî dawî jî li wan xakên pîroz jiyana xwe ji dest da. Girêdana wî ya bi Rêber Apo û şehîdan bê şik bû. Ji xwe di hevpeyvîn a xwe ya dawî de wiha digot Hevalê Adil; “Ji bo mîlîtanekî-ê sal nayên hejmartin. Heta tu jiyan dike, tê tekoşînê berdewam bike. Ev ne karê salane. Lê hin sal jî hene mohra xwe li dîrokê dixe. Van salana jî ji bo me bi vî rengî ye. Xeyala min a herî mezin jî ji bo Rêbertiyê bibim mîlîtaneke baş. Yek jî kesê herî zêde deyndarê Rêbertiyê ye jî ez im. Ya pêwîst bû bê dayîn Rêbertî da min. Min jî heta roja îro tevî kêmasiyan jî tu carî dudilî jiyan nekir, min xwe bi paş de nekişand. Ji niha û şûn ve jî wê nebe. Lê di salê pêşiya me de tiştê pêwîste di xeta Rêber Apo de were kirin ez ê bikim. Weke mîlîtanekî weke rêveberekî armanca min a herî mezin, wendahiyên li Botanê tê jiyandin kêm bikim, di xeta Rêber Apo de him di aliyê leşkerî de him jî di aliyê jiyanî de xeta Rêber Apo temsîl kirin e. Qêrînên Heval Viyan hîn di guhê min de ne. Cardin gelek hevalên hêja di vê salê de şehîd ketin. Weke hevala Yildiz û Sorxwîn. Ji bo em bibin layiqê van hevalan çi ji dest me were em ê bikin. Xurtkirina şer, xwedî li xeta Rêbertiyê derketin pêwîste. Ev jî bi gotinê nabe, divê pratîka wê bê nîşandan. Me ev sond da Rêbertiya xwe. PKK partiya şehîdane. Em ji şehîdbûnê natirsin, lê girînge ku mirov di cihê pêwîst de şehîd bikeve. Di warê teqtîkî de, jiyanî de, felsefî de pêwîste li gor van pîvana jiyan bikin. Ez ê hewl bidim bi vî rengî tevbigerim. Serkeftin armanca min a serekeye. Ji lewra di tevgera me de ne gengaze ku mirov bê serkeftin jiyan bike. “
Ma piştî van gotinên Hevalê Adil gelo hîn jî vegotin pêwîst dike…
Memyan Jiyanda
- Ayrıntılar
Ev çend rojin li Îrlandayê li Dûblînê ji bo nîqaşkirina çareseriya Îrlandayê hin rojnamevan û çend parlementêrên Tirkiyê li wir tevlê hin rêzebernameya dibin. Mixabin çareseriyê li cihê dûr digerin. Pirsgirêkê gelek welatan û netewan hene, di gelek aliyan de bişibin hev û dû jî di cewher de ji hev cûda ne.
Di pêvajoyeke ku gelek kes bangawaziyê çekberdanê dikin, dibêjin heyama çekan derbas bûye jî çavê xwe li rastiya Tirkiyê û Kurdistanê digirin. Ji ber vê jî nîqaşên erênî pir zêde pêş nakeve, ji lewra sedeman nabînin, lê li encama dinerin. Çiye?
Vayê gelek astengiyên li pêşiya kurdî rabûya, pêşketinên erênî hene û hwd. Lê ev pêşketin ji xweber pêşneketina. Ya divê were dîtin jî ev e. Ger tekoşîna azadiyê ya PKK 34 salan nemeşandiba, berdêlên gelek mezin nehata dayîn, lehengiyên bêhempa nehata nîşandayîn, gelo wê ev pêşketin çêbibûye? Eşkereye ku beriya niha 40 salî çawa ku li ser pirsgirêk û hebûna kurdan pelek jî nedihejiya, wê di roja me ya îro jî heman rewş berdewam bikira. An jî wê li ser navê kurd êdî tu tişt nema bûya.
Rastiyeke din jî ku van qaşo pêşketinên heyî jî tenê ji bo nixumandina ser rastiyane.
Ji lewra ji aliyekî dibêjin bila çek raweste, bi rê û rêbazên dîplomatîk ev pirsgirêk çareser bibe. Lê di aliyê din de jî bi hezaran siyasetmedar, rewşenbîr, ciwan û jinên kurd bi hiccetên vala û pûç xistine girtîgehan.
Dibêjin hemû astengiyên li ser ziman û çanda kurda rabûye, lê dia aliyê din de jî ji ber ku bi kurdî axifîne bi sedan kes girtine. Ji ber ku kurdin hîn jî êrîşên nijadperest berdewam dikin.
Heta demê dawî jî tu kesî nikarî bû bigota ez Elewî me, îro qaşo serokwezîr ji bo ku dijberê xwe lawaz bike, dibêje li ji ber tiştê li Dersimê hatiye kirin, li ser navê dewletê pêwîst be ez ê lêborînê bixwazim. Bi gotin xweşe, lê dema jiyanîkirinê de hemû gotin vala, derew û pûç derdikeve.
Heta doh pêr wan bi xwe nameyên Rêberê Gelê Kurd ji Tevgera Azadiyê re rêdikirin, îro jî qaşo parêzer name û talîmatên Rêberê Gelê Kurd ji rêxistinê re dibe.
Rojekê derdikevin dibêjin, ji bo girtiyê din çi maf hebe, ji bo Rêberê Gelê Kurd jî heye, lê dema dinerin ev çend mehe malbat hevdîtin nekiriye, dotira rojê demildest hevdîtineke lidardixin.
Ev çend mehe bi Rêberê Gelê Kurd re hevdîtin bi sedemên pûç û vala tê astengkirin lê dema dilê wan dixwaze rojên şemiyê jî rê li ber hevdîtinan vedikin.
Qasidên aştiyê bi bangawaziya Rêberê Gelê Kurd çûn, di heman rojê de serokwezîr gote ma kî dikare ji van dîmenan kêfxweş nebe. Piştê demeke kurt, ziman qulipand û dest bi gotinên faşîzan derket.
Di lîteraturan de ji kesên dibêjin û tiştê dibêjin pêk naynin re oportînîst tê gotin. Her hal mirov vê bêjeyê dikare ji bo wan kesan bikar bîne. Na na oportînîst dibe ku sivik be; gotina munafik hîn guncav tir e.
Qaşo misilmanin, ew û seydayê xwe yê bêmirêz fermana qirkirina kurdan dane. Lê bi vegotinên hostayî, niyetên xwe yê rastî vedişêrin û qaşo başî û qenciya kurdan dixwazin.
Kesên munafik ji bo berjewendiyên xwe dikarin hemû tiştan bikin, û ji xwe bi hişmendiya bazirganiyê ji bo berjewendiyên xwe dikarin hemû nîrxan binpê bikin.
Ma gelo wê ev hewldanên li derveyî welêt, li hin parzemînên din li çareseriyê gerandin wê çi biguhere. Ger pîvanên exlaqî û dilsozî nebin, wê bi teqlîdê karibin çi çareser bikin?
Em xwe nexapînin; Gerry Adams ê serokê Sinn Feînê dibêje “xwezî me çek bi kar neanîba, lê çek nebûye jî wê ev pirsgirêk çareser nebûye.” Kesên dibêjin bila PKK çekan berdin, diçin li parzemînên din jî digerin lê cardin rastî heman tiştî dibin.
Ger îro hin pêşketin hebin, ev bi ronahiya tekoşîna PKK’ê bûye. Ji xwe êdî PKK’yek gel piştewaniya wê dike, bi milyonan sempatîzanê wê hebe, bi riyên şer û pevçûnê nayê bidawî kirin.
Çiqas rê û rêbazên dij-mirovahî, dij qanûnên şer bikar anî bin jî, li gel hemû teknîk û çekên teknolojîk ev 30 salin nikarin PKK’ê binpê bikin, ma di rê û rêbazên şer de israr kirinê wê ji niha û şûn ve qet nikaribin çareser bikin û tune bikin.
Salar Mendo
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
Dia meha mijdarê de artêşa dagirker a tirk bi erîşên hewayî xwest li dijî gerîla yê me encamê bi dest bixîne. Beramberî vê gerîla yê me jî dia asta pêwîst de bersiv daye êrîşên artêşa dagirker a tirk û propagandayê paş de xistina gerîla vala derxistiye.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Dia 30’ê Mijdarê de dia navbera saet 20.00-24.00’an de li Herêmên Parastinê yên Medyayê li dijî Çiyareş, Gund û paleyên Sarkê, Gundên Balûka û Karê, Pira Balûka, gelî û ava Zapê û Gundê Horê ku bi ser Zapê ye ji aliyê artêşa dagirker a tirk bi balefirên şer êrîşeke hewayî hatiye lidarxistin.
- Ayrıntılar
Hey mirov!... Ez çîrokek dirêj im, ji heyamê dûr û li derî dîrokê hatime hiştin
Ez Prometheus im, di nava deryayek reng şikestî de, bi mûrê teyr û bazan, wek xalvedaneke destanî hatime parçekirin...
Ez Kawayê Hesinker im
Ez ew heyama şikestî me,
Di nava herka çemekî de li nalêna birîna xwe ya sedsalî guhdarî dikim
Nalêna min heyamek didanî yek dihilanî...
Reşbelekên li ser kêla gora min, dibû bedenek parçekirî û di navenda cîhana kerr û lal de, di nava kelgerma hêvî şikestî de, aliyek girî yek êş bû... Aliyek koçberî, yek talanîbû... Aliyek kuştî yêk wêranî bû... Aliyek felckirî, aliyê din bi çekên şaristaniya hemdemî dihatim kuştim û ez welatê jibirkirî, Kurdistana bi kaniyên zift û neftê sîwaxkirî, di cenga ademiyetê de di goreke betonî de hatim gom kirin.
Ez ew welatê çîrokê,
Wek haveynekî di nava parçeyek pîso de ji bîrkirî
Bêhevî kirim
Hey Miorv!..
Çîroka min bi qesîdeyên qedexe û veşartî dest pê dike, bi dengê bîlûra Mamê Şivan digere, digihe volqana dengê fişeka Egîd.
Li welatê çîrokê ew pêjnek bû û wek kulîlka hevîyê vedikir.
Hûrik hûrik dimeşî,
Qolincên xiyanetê parçe dikirin, gotinên diqulûqewêran de dimistin, birînên daxdayî derman dikirin, dibû av, dibû baran, dibu berfûbaran, dibû ba û bahoz û dibû tehnika min. Ku sed sal in, di çemê Botanê de, li qeraxên Ava Mezin razayî bû û li ser bircikên qesrûqonaxên bêbirhan bi lîstika çavzerkê dilîstin.
Ev navê cografya min e û di vê cografyayê de ciwanîyek kihêl, seglawî, çavmaquşî, bi bazekî re çiya bi çiya dibeziya... Ha ha hêvî bela dikir. Hêdî hêdi, hurik hurik stêrikên ji banê ezman weşiyayî kom dikirin, bi tayên şimakirî neqiş bi neqiş, bi duwêlên li hevbadayî bizmik bi bizmik darvedikirin. Stêrik û teliyên Egîdên welatê min, dibûne xelekên demê û wek çavkaniya hêviyê mal bi mal digeriyan.
Dahola hawarê lê dida...
Naqoşa şer dikire şîqên
Baz û Başoke di valahiya kûr û fereh de diristin
Her roj!...
Her şev
Xwe di nava hev de dipêçan, piştre erdûezmanek, şevûrojek bi stranên efsûnî li hevûdin mehr dikirin; wek jiyanekê, wek xelekên dîrokekê, wek nasnameye cemawerekî bi qîrêna Prometheus û argûniya agirê Kawa re xelatgîr dikirin. Ew navên li ser avê nivîsî û di herka Çemê Bûnisra de, li ser dergehê Keliha Qeretacdîn bizmarkirî, dibû aleke rengîn di valahiya dilê welatê min de dibalivî. Ew pêjn û ew teqîna volqanî, ji Fîsê dirêjî Çiyayê Huda dibû. Ew kesên ku erda hişk û ezmanê bilind dikirin mala xwe, bi Nuhê Kal re taştê dixwarin, bi Birahîmê koçer re qurban digurandin.
Yanî Tewrata bûyerên drametîk bi xetzêrên dilopên xwehdana xwe dinivîsîn.
Ew in ku ferşên gora betonî parçekirin.
Ew in ku riyek girtin yek vekirin.
Ew in ku navên nû û jyana nû li ser sifra rûmetê radestî me kirin.
Wek tilisimekê bûne dêr û mizgefta baweriyê, aliyek bangdan, aliyek bixur... Bûne teyrên efsûnî, di nava mumya Firawunan de li ber bablîsokên festînok dîlan girêdan, bûne pel û bergên şîlanê... Piştre bûne bircikên hêviyê. Êw bûne ez û rengê jiyanê. Ew bûne tu û rengê navê te. Ew bûne ez û tu û welatê min û te.
Dîse jî dijmin qîm nekir, bûne gurên har û ez kirim çar parçe...
Ez çar parçeyên di çermixê de pelixandin...
Şikandin, birîndar kirin, talan kirin...
Mişextî kirin û tenê hiştin... Di riya çûn û nehatinê de, bi meşeke bê stûn û star de rêwî kirin... Meşeke bê pergal, kewneke pejmûrde û bêzar...
Hingî min dît ku di şexsê min de ademiyet hatiye kuştin...
Hingî min dît ku di bedena min de Xweda li ser kevirê teneşîrê dirêjkirine û dixwazin sedsalan, heyam û deman, qonax û demsalan wek bedcanekî kefen bikin.
Ez gunehkar kirim... Ez dîn û sewesî kirim...
Têhna wan veneşikest, ez dibin ferşa betonî de jî dagir kirim
Û ez weke nifşekî winda li ser binyata tunebûnê danîm.
Û ez!...
Di nexşeyan de, di atlasên cografya de, di cenga Truwa de û di êrîşa Skenderê Zulqerneyn de, nedîtim; di şerê Selîm û Îsmaîl de, di seferên cîhanşumûl de dabaşa min nekirin. Ez di Gilgamêş de, di çîroka Şahmaran de, di destanê Rustem de, di Taqî Bîsûtun de, di ûpenîşadên Zerdeşt û Manî de, di hawara Musa de ez nedîtim. Navekî winda, çîrokek jibîrkirî û welatekî bênav, di valahiya mirovahiyê de hiştim û wek çavekî di şikefta reş de veşartî hiştim.
Hey mirov!...
Hingî... Wê kêlîka ku teliya ristê li ser libika canbêzarê rûnişt û bi çirkêniya qapsula li ser barûdê, olvedana fişeka li quntara Çiyayê Hûda hat; ku li newal û mesîlan, li guher û dolan, li anîşk û zîvronekan, li beroj û zinaran bela bû, şikefta fetsînok hate hêrivandin, ademiyet ronahî dît, ez jî ji mirina reş şiyar bûm.
Şiyarbûna min
Bû ronahiya mirovahiyê
Hey mirov!...
Hingî min got, destpêka çîroka min ne gor e, fişeka Egîde..
Min hingî got, destpêka min ne Îsmet e, ne Tayib e; Apo ye, Egîd e û Rustem e...
Min hingî tixub şikandin, kêl şikandin, ferşên gora betonî şikandin, qolinc şikandin, birînên mumarî şikandin û xiyanet di hêrsa xwe de şikandin.
Min destpêka çîroka li Fîsê darvekir û ristikên şîretan li xaka welatê xwe, wek libikên fîrûz, safîr, zumrut û lalûlapîsan bela kir. Ez bûme xweliya kozmîk û xwe ji xwe afirand. Ez bûme hêviyên Ehmedê Xanî, ez bûme evîna Meleyê Cizîrî, ez bûme xêlî û berbûliyê sedsalê. Ez bi helbestên destanî rabûm û rûniştim û kulîlk ristin, nefel û indeko kirin baqê rûmetê, bi himayîl û bazbendên paşerojan ve girêdan...
Li ser erdeke hişk, dibin banê ezmanê bilind de; min avaniya xewnên xwe û banê hêviyên xwe bi pejna dewsa Egîdan ve girêda.
Û ez û fişeka Egîd li serê çiyarêzan li pivîtk û kulîlkên azadiyê geriyan. Yek Berfîn bû, yek Beybûn bû, yek jî lorîna Binefşa Bêrîvan bû.
Û vê çîrokê cîhan hejand, herem fûrand, hêz û planên stratejîk di nava mistek agirê hawarê de keland û wek volkanekê teqiya.
Agir û ez
Roj û ez
Di xemla gulbijêrkên damistonkê de
Di gotinên lehengekî de bûne destan, bûne çîroka nenivîsî.
Hey mirov!... Dîse ez dikuştim,
Disê ez birîndar dikirim,
Dîse ez mixeştî dikirim.
Dîse ez, bi tank û topên dagirkeriyê di nava çakûç û sidanê zilmê de dikuştim. Ez bi talanê re zincîr û lele dikirim. Xiyanet derxistin pêşiya min, kemîn danîn, davik vedan û wek tara bêjingê cîhan li min teng kirin. Darûdeviyên efsûnkîrî girîş kirin, bi agirê şiltaqî, bi bagerên xap û rîpan ez kirim Prometheusê Grava Îmralî...
Lê naa!... Min êşa kahrebanî qevastibû
Lê naa!... Min tirsa mirinê derbas kiribû
Û ez di nava gerdangaza qumaşê hêviyê de
Bi pêjna dewsa cengawerên welatê xwe dijîm
Êdî ez bûme welatek
Û ez bûme atlasa navenda nexşeya cîhanê
Û navê çîroka min bi tîpên mezin, wek sûrmanşêtan hate nivîsandin.
Êdî navê min li ser pelên ramûsanên yara min dihate xwendin.
Êdî ez jî ez im û ni erd û ax û av û hewa û çiya û ezman û stêrikên xwe heme. Navekî destanî û hendesyariyeke ferîştehî li asûmanên welatê xwe bi stêrikên xwe re dijîm. Êdî ez ez im...
Êdî, ji destpêka 1978an û vir ve rengê ezmanê welatê min bi rengên min dixemilin. Êdî ez bi baqên kulîlkan gorîstan bi gorîstan digerim.
Êdî navê min ne tabuta winda ye,
Ne jî çardara şikestî ye...
Êdî ez bi rojê avê vedixum
Û navê min, welatê kulîlkên xwînê ye.
Medeni FERHO
- Ayrıntılar