Bazı yanlış kullanılan kavramları düzeltelim. Kim ne isterse, kim nereye isterse silahının yada topunun ağzını tutarak salvo atışları yapamaz. Boşuna Hz. Ali dememiş; “söz senin içindeyse senin kölendir, söz ağzından dışarıya çıkmışsa sen onun kölesisin.” Öyle her söz söylenmez, bireyin ağzından çıkan söz bireyi fazladan bağlar.
Son zamanlarda sahte İslamcı siyasiler ve onların yandaş basıncıları yeni bir şey icat ettiler; Türk ordusunu biz eleştiriyoruz da neden siz-yani Kürt sivil toplum örgütleri, Kürt siyasetçileri-PKK’yi eleştirmiyorsunuz? Kendilerince faşist Türk ordusunu, Kürt özgürlük savaşçılarıyla aynı kefeye koyuyorlar. Güya PKK ve onun gerillası, Kürdistan’da sivil toplum örgütlenmenin, Kürdistan’da demokratikleşmenin ve de Kürdistan’da gelişmenin önünü “alıyormuş.”
Bu; yeni kurnazlıklarla, hilelerle, yalanlarla, duygu sömürüleriyle ve de kimine özel fırsatlar ve şanslar açmalarla, özenle geliştirilmeye çalışılıyor. Önceleri Kürdistan Özgürlük Hareketi’nin gelişimiyle Kürdistan’da silinen ve ortadan kaybolan ve bu bağlamda PKK’ye tepkilenen onlarca bireye vaatler verme temelinde yanlarına alarak, Özgürlük Hareketi’ne saldırtmaya başladılar. Sonraları Kürdistan’da geçmişten bugüne işbirliği yapan sayılı Kürt ailelerini yanlarına çekerek-özel imkânlar sunulmasından söz bile açmıyoruz-Özgürlük Hareketi’ne karşı çıkardılar. Daha sonraları az çok Kürt siyasi sahnesinde yer alan-etkilileri ne kadar vardır ya da yoktur tartışmasına girmeden- Özgürlük Hareketi’ne karşı konuşturtmaya başladılar. Yoksa Kemal Burkay gibilerini, Şemdin Sakık gibilerini nasıl ele alacağız, nereye oturtacağız?
Bunlar yetti mi? Elbette hayır! Bu kez sıra, geçmişten beri onurlu duruşları olan Kürt şahsiyetlerine el attılar. Bir Ahmet Kaya’ya, bir Yılmaz Güney’e, hatta Ahmede Xani’ye kadar uzandılar. Şivan Perwer’e özel selamlar göndererek bu kirli oyunlarına çekmeye çalıştılar. Düşünün bir Ahmet Kaya ki, “sosyalizm” diyordu, bir Yılmaz Güney ki, “Kürdistan’daki sorunun sadece ve sadece gerillayla çözülebileceği”ni yıllar önce söylemişti. Buna rağmen el attılar.
Bunlar yetti mi? Yine hayır! Bu kez sıra Kürt Özgürlük Hareketine yakın duran, toplum nezdinde belli yerleri olan, onurlu, saygın kişilere yöneldiler. Önce yanlarına almak istediler olmayınca saldırdılar. Ahmet Türk’e atılan yumruğu ya da Osman Baydemir’e karşı yapılan o kadar yıpratma kampanyasını nasıl başka yorumlayacağız?
Bu kirli oyunlar elbette durmadı ve öyle görülüyor ki, bu kez sıra sivil toplum örgütlerine geldi ve bu sefer bunlara el atmaya başladılar. Yine öyle görülüyor ki, kimisini etkilemek için özel çaba sarf ediyorlar. Ve kimisini ara yerde durmalara kadar götürebiliyorlarsa demek ki etkiliyorlar da. İşte argümanları; “PKK ve gerillası sivil toplum örgütlerinin gelişimi önünde ‘engel’ oluşturuyor.”
Şimdi biraz tarihe inelim. Kürdistan’daki o meşhur ağaların, sahte şeyhlerin, aşiret reislerin, tek ama tek söz sahibi olduğu ortamlarda, PKK tüm tehlikeleri göze alarak öne bir adım atarak çıkmadı mı? Tekçi zihniyete karşı direnen yoldaşlarımızı patoslara atıp parçalayan vahşi işbirlikçilere karşı savaşan PKK değimliydi? Yukarıda Allah, yerde bilinen o üçlü varken, PKK, bunları gerileterek halkı, toplumu öne çıkarmadı mı? Kürt toplumunda söz sahibi olmayan kadını bugün erkekten daha etkili pozisyona getiren, düşünce ve yaşam pratiğiyle Kürt kadının ayaklandırmadı mı? Kürt gencini, yaşlısını, anasını hatta çocuğunu kendine güvenir kılmadı mı? Kürdistan’da yaprak kıpırdamazken bugün her yerde hem de her konuya dönük ısrarla sivil toplum örgütlenmesini inşa etmek için uğraşan, bunun önünü açan, düşünce sistemi ve örgütleme modelini geliştiren kimlerdir? Ve tabii ki sivil toplum örgütlerini özenle koruyan güç kimin gücüdür?
Soruları böyle sıralamak mümkündür. Özcesi Kürdistan’da sivil toplumunu ısrarla, özenle geliştiren bir Özgürlük Hareketi’ne ‘sivil toplum hareketinin önünü alıyor’ safsatasıyla yönelmek, ona yakın duranların kafasını karıştırarak kendi yanına çekme gayreti içerisinde olmak, tek kelimeyle ayıptır, sahtekarlıktır.
Sahtekarları anlıyoruz. Ne de olsa ar perdeleri yoktur. Peki, bir dönem sözde Özgürlük Hareketi’ne yakın durmuş-nedenleri ne olursa şimdilerde uzak durmakta olanların-asılsız iftiralarda bulunmalarını garipsiyoruz, ayıplıyoruz. Bu sahte İslamcıların uğursuz oyunlarına gelmiş olsalar da, hızla bu sahte oyunlara alet olmaktan kendilerini alıkoymaları gerektiğine inanıyoruz ve bu uğursuz rolü terk etmelerini bekliyoruz. Doğru yurtsever olmanın, aydın olmanın yolunun Kürdistan’da demokratikleşmeyi tüm gücüyle yaratmak isteyen Özgürlük Cephesi’ne katılmaktan geçtiğini bilelim.
Yiğidi öldürelim, ama hakkını yemeyelim!
Kasım Engin
- Ayrıntılar
Kürdistan Özgürlük Hareketinin başlattığı 4.stratejik hamlesi, bugüne değin hiç olmadık bir biçimde Kürt sorununun çözümünü en yakıcı biçimde herkese dayatmış bulunmaktadır. Sorunun çözümü yaklaştıkça çözümsüzlükte horlanan statükocu Türk partileri gibi bazı Kürt siyasi çevreleri, daha doğrusu siyasetçi, aydın ve gazeteci-yazar maskesi takmış sahte kişiliklerin çırpınışları da daha fazla göze çarpmaktadır. Var oluş gerekçelerini ihanet zeminine dayandıran ve oradan beslenerek varlık gösteren bu marjinal tiplerin, karanlık ve çirkin yüzü tarihsel açıdan da incelenmeye değerdir.
Bugün bu tip çevreler somutunda bir sonuç olarak karşımıza çıkan ihanet ve ihanet zeminin tarihçesini anlamak pek çok açıdan da büyük önem taşır. Bugün açısından da bakıldığında ihanetin bizzat planlayanları ve uygulayıcısı olan devlet ve iktidar odakları olduğu dikkate alındığında, tarihsel temellerinin de çok farklı gelişmediği görülecektir.
Bundan 6 bin yıl kadar önce insanlığın beşiği Mezopotamya’da varlık gösteren kadın eksenli demokratik ve komünal toplumdu, ancak kadının bu toplumu inşa edip öncülük etmesindeki yaratıcılığını çekemeyen yaşlı erkeğin kıskançlık duygusu ve avcılıktan edindiği analitik zekası, onu kabilenin savunma biriminin başında bulunan askeri şef ile korku ve analitik zekasıyla güç gösterisi arayışında bulunan şamanla ittifaka yöneltmiştir. Kadının binlerce yıl ki toplumsallaşmadaki emeğine karşı ahlakın dışına çıkarılarak, ihanetle bu biçimde hiyerarşik zihniyetin geliştirilmesi zamanla zigguratları doğurmuş, oradan da ihanet ve komploculuk derinleştirilerek başta kadının ve toplumun köleleştirilmesi, ihanete bulaştırılması üzerinden demokratik ve komünal yaşam sistemi dağıtılırken, devletin doğuşu gerçekleştirilmiş ve mitolojik yalanlarla kadın ve toplum aldatılarak buna meşruluk kazandırılmıştır, ancak bu ihanet ve komploculuk temelinde geliştirilen gelişmeleri kabul etmeyen yukarı Mezopotamya halkı, kadının etkili ve öncü olduğu demokratik ve komünal yaşam sisteminde ısrar etmiş devletçi uygarlıkla hep çatışma halinde olmuştur. İhanet zemini üzerinde kurumsallaşarak ihanet ve köleliği toplumda kurumsallaştıran Sümer rahip devleti, mitolojilerde “Gılgameş Destanı”nda da anlatıldığı gibi Kürtlerin yurtlarını sömürgeleştirmek için önce ihanetçi öncülere ihtiyaç duymuş, hüküm altına aldığı toplumda fahişeleştirdiği bir kadını kullanarak Enkido’yu kendi sistemi içine çeken Gılgameş önce onu tasfiye etmek istemiş, edemeyince de (bugünkü sözde kardeşlikler gibi) kardeşlik edebiyatıyla onu aldatmış, kendine işbirlikçi ve üstün olduğu toplumunda ihanetçisi durumuna getirerek Kürt coğrafyasına işgal hareketleri düzenlemiştir. Efsanede Kürt yurdunun ormanlarının bekçisi Hunbaba’nın bizzat Enkido tarafından öldürülmesi, ihanetin gözü karalığını, aynı zamanda Enkido’nun Hunbaba’dan aldığı kılıç darbesiyle sonradan ölmesi de Kürdistan coğrafyasında ihanetin öyle istediği gibi yaşayamayacağını ve karşılıksız kalmayacağını gösterir. Daha sonraki çağlarda Kürdistan’ı yeraltı ve yerüstü zenginlikleri için işgal edip sömürgeleştiren tüm köleci ve feodal devlet biçimleri aşağı yukarı aynı gündemleri izleyerek, kendi egemenliklerinin devamı için Şeyh Seyit ağa gibi sıfatlarla ihanet ve işbirlikçiliği Kürdistan’da kurumlaştırmaya çalışarak bugünkü AKP nin ihanetçi ve işbirlikçi Kürt burjuvazisi yaratmak çabasına benzer hep elit egemen bir sınıf yaratmak ve bu sınıflar eliyle Kürt toplumunu denetlemeye, demokratik ve komünal yaşam kültürünü, toplumsal ahlakını yozlaştırarak, ihanet ve işbirlikçi yaşam kültürü içinde eritmek istemişlerdir. Buna Arap ve Osmanlı yönetimleri de dahildir, ancak oluşturulan bu işgalci kurumlaşmaların içinde aile, aşiret ve sınıf itibarıyla yer alanlar, ekonomik siyasi ve manevi olarak toplumun değerleri üzerinde palazlandıkça daha da çok istemiş ve ihanet ve işbirlikçilik derinleştirilerek Kürdistan coğrafyasında yaşama hakkı bulan tek yaşam çizgisi olarak dayatılmıştır. Yine bu kurumlaşmalar içinde bazı kimseler işbirlikçisi olduğu sistemi taklit ederek(bugünkü ulus-devletçikler gibi) onu Kürdistan coğrafyasında inşa etmek istemiş ve sistemde çelişkiler çatışmalar yaşamış olsa da özünde kültürel ve zihinsel olarak devletçi uygarlıktan bir kopuş değil, onun taklitçiliği, Kürt uyarlaması söz konusu olduğundan, yani bu anlamdaki farklılıkta biçimsel olup aldatmacadan ibarettir, ancak yine bu kesimler içerisinden çıkan bazı adil ve vicdanlı kimseler bu kurumlaşmaların üstte bahsettiğimiz sıfatların tanıdığı imkanları yurtseverlik temelinde Kürt toplumunun yararı için kullanarak sisteme karşı kültürel anlamda bir muhalefet yürütmüşlerdir.
Cumhuriyetin kuruluş aşamasında da İngiliz siyasetinin yeminli işbirlikçi ve uygulayıcısı İttihat ve Terakki kadroları, Kürt ve diğer bütün farklılıkları inkar ederek bu imha ve ihanet süreçlerinin içine çekmişlerdir. Kürt direnişlerinin çok vahşice bastırılması bunun en açık kanıtı olmuştur. Dahası Şeyh Sait olayında; en yakınının ihanete çekilerek onun üzerinden provakasyona yönelinmesi bir örnektir. Yine geliştirilen ihanet ve komploculukta Elazığ ovasında verimli toprak ve bir teneke altın karşılığında (ki karşılığı bunlar değil sonradan pis bir ölüm olan) Rayber adında Seyit Rıza’nın yeğeni olan birinin ihaneti sağlanılarak ve onun eliyle direnişin askeri komutanı Alişer ve eşi Zarife’nin katledilmesi sonucu direnişin bastırılması durumu da buna en açık bir örnektir. Yani bütün işgal ve sömürge siyasetleri, ihanet ve işbirlikçilik eliyle onun öncülüğüyle gerçekleştirilmiştir. 1940’larla Türk devleti tarafından her açıdan (siyasi, ekonomik, ideolojik, sosyolojik ve askeri) kültürel olarak geliştirilen ihanet ve kışla kültürü, başta Kürdistan toplumu olmak üzere tüm toplumlara dayatılarak kendi toplumunun tarihsel ve kültürel gerçeğine yeminli düşman olarak, en tehlikeli köksüz devşirme kadrolar; aydın, yazar, siyasetçi, akademisyen, hukukçu ve 12 Eylül askeri faşist cuntanın teorik beyni ve aslen Dersim’li olan Haydar Saltık gibi Kürt halkının yeminli düşmanı darbeci generaller yaratılmıştır. Bir de bunlardan aşağı yerde kalmayan bu gerçeğin öteki yüzü biçiminde aynı ihanetçi zemin üzerinden beslenerek gelen ve ne kadar Kürt halkı adına yola çıktıklarını iddia etseler de Kürt halkının ve demokratik komünal kültürünün yeminli düşmanları gibi damarları ve kendi geleceğini devletçi uygarlıktan, devletten kemik kapma yarışına girmekte bulan Kemal Burkay, Ümit Fırat ve Mehmet Metiner gibi siyasetçi ve aydın olmanın yüzkarası olan çirkin tipler yaratmıştır. Kürt sorununun çözümünü dayattığı bugünlerde bu çirkin ahlaksızlıkta sınır tanımayan bu tipler, çözümün olması halinde çöp sepetine atılacaklarının endişesiyle devlete akıl vermeye ve K.Ö.H’ni karalayarak geleceklerini sağlama almaya çalışıyorlar. Gerek Kürt Türk toplumu içinde kafaları karıştırmak, çözümü zorlaştırmak, Kürt ulusunun birliğini bozmak için çırpınıp duruyorlar. Kendi başarısızlıklarını K.Ö.H ile izah etmeye çalışıyorlar. Kendi ulusal kültürünü toplumsal dinamikleri üzerinde gelişme ve varlık göstermeyen ve bu nedenle devletin dayattığı ihanet zemini üzerinde kimlik edinen bu tipler, bu yüzden ihanette de sınır tanımıyor. Devletlerden kemik kapma yarışına giriyor. Ve buna da “özgürlük ve bağımsızlıkçı çizgi” diye yutturmaya çalışıyorlar, oysa bu tiplere sormak lazım. Yani bu beyler üzerinde doğup büyüdükleri Türk devletinin yarattığı ihanet zeminlerini doğru çözümleyerek kendini bilme erdemine ulaştırmamışlarsa Kürdistan toplumunun tarihini, kültürel yapısını sosyo-psikolojik durumunu doğru tahlil ederek bağımsızlıkçı bir ideolojik, siyasi ve eylem çizgisi gerçekçi bir çözüm stratejisi belirleyememişlerse, 12 Eylül darbesiyle siyasi zihni ve kültürel olarak göbekten bağımlı oldukları devletin yasaklama sürgün gözaltı ve işkencesine maruz kalmışlarsa ki, bu savunmasız bırakıp kendi yaşamlarının derdine düşmelerinden dolayı bugün halk nazarında itibarsız ve değer anlam ifade etmiyorlarsa, bütün bunları K.Ö.H.ile izah edemezler. Sosyo-psikolojik hasta halleriyle başından beri uçan sinekten bile nem kapmak misali K.Ö.H’nin attığı her adımı tersten okuyarak kendi ihanetçi işbirlikçi yüzlerini gizlemeye çalışan bu baylar, yıllarca K.Ö.H’nin tasfiyesini ve sonrası yaratılan değerlere çöreklenmeyi beklediler, beklentilerinin gerçekleşmeyişi onları bugün oldukça azdırmıştır.
Kürt sorunun çözüm aşamasında köklü bir özeleştiri sürecinden kendilerini geçirerek “Demokratik Toplum Kongresi” bünyesinde Kürt halkının ulusal bütünlüğüne yurtseverliğin bile gereği olsa katılmak, geleceği bugünden sonra birlikte inşa etme yerine onlar Kürt halkının Önderliğine özgürlük hareketine yeminli düşmanlıklarına devam etmekte, Türk devleti ve onun emperyalist efendileri olan ABD ve AB’ye hizmet etmeyi kendileri için bir borç bilmeye devam ediyorlar. K.Ö.H. daha ilk çıkışında bir grup iken, onu bir kaşık suda boğmaya ona karşı güç birliği yapmaya çalışanlar, onlarca militanını katledenler neden bu istedikleri cinayetlerinden bahsetmiyorlar. Onlar da bugün Türk devleti gibi bütün çabalarına rağmen yanılmayan K.Ö.H’nin varlığından, kendini savunma hakkından yakınıyorlar. Dahası milyonlarca halkın benimsediği, siyasal önderi olarak gördüğü binlerce insanın peşinden yürüyerek şahadete vardığı ve yaşamı adeta kendine zindan ederek bütün ömrünü Kürt halkı ve halkların özgürlük mücadelelerine adamış bir Önderliğe ve bir harekete yeminli ve ahlaksızca düşmanlık yaparak hangi halkın değerlerini savunduğunun, hangi halkın yazarı siyasetçisi olduğunu iddia ediyorlar? Buna çocuklar bile inanmaz. Bu halkın ölümüne inanarak peşinden yürüdüğü Önderliğe ahlaksızca, çirkince kendinde onur, saygı bıraktırmayacak kadar saldırarak bu halkın özgürlük değerlerinin savunulamayacağını anlaması gerek, yoksa bu halk anlatmasını bilecektir. Kimse Kürt halkının demokratik ve komünal olan toplumsal yaşamının adaletinden, onun ahlakından kendini sıyıramayacaktır. Yıllardır bilinçli ve bilinçsiz koruculuk sistemi içine çekilerek Kürt halkının özgürlük mücadelelerine karşı savaştırılan korucular, nasıl ki bu halkın adaletine sığınmaktan başka çıkar yolları yoksa bu siyasi caşların da koruculardan daha fazla günahkar ve suçlu olan konumlarını affettirmelerinin tek yolu bu halkın adaletine sığınmaları ve tövbe etmeleridir. Belki bu onlarında hayrınadır. Böylelikle ihanet ve işbirlikçilik önlenmiş, Kürt sorunu da daha sağlıklı çözülmüş olur. Aksi halde Kürt halkı, Kürt gençliği onları unutmayacak kendi toplumsal maddi ve manevi değerlerinin bileşkesi olan Önderliğini savunmasını bilecektir.
Azat Welat Dersim
- Ayrıntılar
Kürt toplumu 30 yılı aşkın bir süredir yürüttüğü mücadelede tarihinin hiçbir döneminde olmadığı kadar örgütlü, organizeli, birlik içinde hareket ediyor. Kendine ait kurumları, siyasi partileri, yayın organları, ekonomik-kültürel sahaları ve herşeyden önemlisi de yıllardır yenilmezliği ispatlanmış bir savunma gücüne sahip. Bunlar şüphesiz paha biçilmez emek ve çabalarla, binlerin, on binlerin kanıyla yaratılan değerlerdir. Kürt halkı yaratılan bu tablodan elbetteki gurur duyuyor. Amansız zorluklar karşısında, inkar ve imha sistemine rağmen yaratılan bu değerler için verdiği bedeller göz önüne getirildiğinde bunda ne kadar haklı olduğu da görülebilir.
Dolu dolu geçen bu mücadele sürecinde Kürtler dış güçlerin, düşmanlarının yanında, belki de daha fazla kendi içinden çıkan ihanet odaklarına karşı mücadele etti. Çeşitli dönemlerde, farklı isimler altında birileri çıkıp PKK ile Kürt halkının, Önderimiz ile Kürt halkının arasını açmak için türlü ve umulmaz hile ve yöntemlerle mücadele etti. Pek tabii ki bunların da hiçbirisi başarılı olamadı. Mücadeleyi daha da yükselterek ve sahiplenerek yürüyen Kürt halkı bu tür kesimlere karşı da kimliğini koruyan, onurlu, insanca bir yaşamın yaratılmasında öncülük yapan poziyonunu koruyarak gücüne güç kattı.
Günümüzde gelinen aşama itibarıyla da artık bu değerlerin kalıcılaştırılması ve Kürt halkının özgürlüğünün elde edilmesine ramak kalmıştır. Bu anlamıyla yılların mücadele tecrübesinden çıkarılacak dersler doğrultusunda son ve en büyük mücadele için Kürt halkı yediden yetmişe ayakta ve 15 Ağustos ruhuyla davasına sahip çıkıyor. Bu görkemli tablo karşısında inkar ve imha zihniyetini sürdürmek isteyen kesimlerle birlikte halkımızın içinden yetişen ve Beko’luk suyundan içmiş kesimler işbirliği halinde yeni saldırı dalgaları planlayıp uygulamaya çalışıyorlar. Planlarını dayandırdıkları olgu da PKK’nin silahlı mücadelesinin zamanının geçtiği argümanıdır. Bir yanıyla Apocu kültürün Kürt halkı içinde yarattığı etkiyi zayıflatıp yaratılan değerleri, ilkeleri revize etmekle uğraşırken diğer yandan Kürt halkının paha biçilmez bedellerle yarattığı demokratik siyaset zemininden nemalanarak bireysel ve ailesel çıkarlar peşinde koşuyorlar.
PKK öncesi dönemlerde gönüllü asimilasyonla birlikte çok basit, yüzeysel haklar temelinde sözde mücadele eden bu kesimler günümüzde de “Bizim dediklerimiz çıktı, PKK de hattımıza geldi” gibi Kürt halk gerçeğinden, düşman gerçeğinden uzak değerlendirmeler yapma yüzsüzlüğünü gösteriyorlar. Bu da yetmezmiş gibi PKK’ye karşılıksız ve şartsız silah bırakma çağrısı yapıyorlar.
PKK’nin silah bırakması gibi bir durum asla sözkonusu değildir. Kürt halkı insanlık ailesi içinde yerini onurlu ve direngen kimliğiyle kalıcı bir şekilde elde etmeyene kadar da bu böyle devam edecektir.
13 Ağustos ile birlikte müzakere ve diyalog yönteminin öne çıkması için son bir şans veren hareketimizin bu tavrının zayıflığından ya da kimi kesimlerin baskılarından kaynaklandığını zanedenler büyük bir yanılgı yaşıyorlar. Bu eylemsizlik kararının silahsızlanmaya giden bir yaklaşım olduğunu düşünmek bile düşman ve süreç gerçeğinden kopukluğun bir göstergesidir. Bu hareket birkaç kişi ile tüm toplumsal gerilik ve amansız bir düşman gerçeğine karşı kendi öz iradesi ile, öz düşünce ve gücüyle mücadeleye atıldı. Birçokları yapılanın bozgunculuk, intihar, delilik olduğunu kabul ettirmeye çalıştıysa da geçen otuz yılı aşkın süre çok iyi gösterdi ki bu yol ve kararlılık kesinlikle doğru olanıdır.
Uzun yıllar yürütülen mücadele hep bu ilkeye bağlı kaldı. Net bir amaç ve uygulama konusunda kararlılık. Bizleri bu yoldan döndürmek için sadece TC devleti değil, bölgesel statükocu devletler ve uluslar arası güçler amansız saldırılarda bulundular. Kürt toplumu içinde yuvalanan işbirlikçi kesimler ise düşmandan önce savaştığımız kesimlerdi. Biliyorduk ki kendi içindeki ihanet ve işbirliği bitirmeden düşmanına karşı mücadele yürütmen imkansızdır. İşte bu gerçekten yola çıkarak PKK hareketi de amansız ve paha biçilmez fedakarlıklarla bu kararlı mücadelesini yürüttü.
Gelinen aşamada PKK Kürt halkını özgürleştirme amacına çok daha yakın. Bu yakınlık tabii ki salt PKK’nin kadrolarıyla yürütülen mücadelenin eseri değil. Kürt halkı Kürdistan ve Türkiye metropollerinde yıllardır devlete karşı, kendi içimizdeki gericiliğe karşı mücadele yürütüyor. Ve karşılıklı yürütülen bu mücadelenin yarattığı enerji bugün Kürt halkının özgürlüğü amacını daha da yakınlaştıran yegane birliktir.
Tabii ki bu aşamanın büyük kazandırma imkanı olduğu gibi çok büyük riskleri taşıdığı da gizli değil. Düşmanımız her türlü kirli ittifak çerçevesinde hergünü yeni bir işkence ve imhaya dönüştürmeye çalışıyor. Çocuklarımız, gençlerimiz, kadınlarımız, yaşlılarımız her gün ölüm riskiyle, baskı ve işkenceyle, dejenere kültür ve asimilasyonla yüz yüze bırakılıyor. Her türlü yöntem kullanılarak Kürt halkının yarattığı değerler yok edilmek isteniyor. Kürt halkının kazanımları tekrar elden alınmaya çalışılıyor. Bu kimi zaman direkt düşman yönelimi şeklinde gelişebiliyorken kimi zaman da bazı Kürt halkı adına konuştuğunu iddia eden revizyonistler tarafından gerçekleştirilmeye çalışılıyor.
Kürt halkı büyük bedellerle elde ettiği kazanımlarını korumak için bizleri bir güvence olarak gördüğü müddetçe kesinlikle bu görevi layıkıyla yerine getireceğimiz asla unutulmamalıdır. Her yeni günü yeni bir saldırı dalgası altında karşılayan Kürt halkının savunmasız bırakılamayacağı, bunun teklifinin bile yapılamayacağı dönemin değişmez gerçeği olarak görülmek zorundadır. Şüphesiz PKK sonsuza dek varolmayacak ve silahlı bir şekilde savaşmayacaktır. Fakat günümüz gerçeği bu silahlı varlığın korunmasını olmazsa olmaz bir gerçek olarak ortaya koyuyor. Bu anlamıyla PKK ve HPG militanları Kürt halkı kendi öz savunmasını oluşturana, kendi güvenliğini sağlayana, düşman ve işbirlikçiler karşısında kazanımlarını koruma düzeyine ulaşana kadar biz Kürdistan gerillaları Kürdistan dağlarında bu görevi yerine getirmeye devam edeceğiz.
Böylesi gerçek dışı, süreci saptırıcı, mücadeleyi sekteye uğratıcı sözleri söyleyenlerin de Kürt halkının savunulmasının temel bir görev olarak ele alınması gerektiğini bilerek bu konuda yaşadıkları yanılgıları aşmak zorundadır. Eğer şu anda Kürt kimliğiyle yaşıyor ve kendinizi kabul ettiriyorsanız bunun PKK’nin yürüttüğü bu silahlı savaşım sonucu oluşan bir durum olduğunu kafalarınıza koymalısınız. Eğer PKK’nin silahlı gücü olmazsa değil Kürt adına çıkıp konuşmak siyaset yapmak, en büyük katliamlarla yüzyüze kalacağınızı görmelisiniz. Bugün yıllarca savaştığımız güneyli Kürt örgütleri bile bu gerçeği görmüş ve PKK’nin Kürdistan dağlarındaki varlığını kendileri için bir güvence sayarken bu beyaz Kürtlerin bu tür söylemlerinin ancak iktidara yaranmacı bir yaklaşım olduğu rahatlıkla görülüyor. Fakat yine de hem kendilerinin, hem de demokratik yurtsever kamuoyumuzun bu konularda hassas yaklaşması adına bu yaklaşımın deşifre edilmesi gereği vardır.
PKK özüne uygun bir şekilde amacına bağlılığını koruyarak dün olduğu gibi bugün ve yarın da Kürt halkının özgürlüğü mücadelesinde gereken özveri ve fedakarlıkla yürümeye devam edecektir. PKK’nin özü budur. Ve öz her zaman için vazgeçilmezimizdir.
Pir Kemal
- Ayrıntılar
Kürt özgürlük hareketi, 15 Ağustos eyleminin 27. Yılına, 20 Eylüle kadar sürecek olan eylemsizlik kararı ile girdi. Dördüncü stratejik dönemin başladığı bir dönemde eylemsizlik kararı, Kürtlerdeki iradenin ve örgütlülüğün ortaya çıkması anlamına geliyor.
Her şeyden önce anlaşılması gereken şudur! Kürt gerillası 1 Haziranda başlattığı eylemlilik sürecini oldukça başarılı bir şekilde geçirdi. Kimsenin beklemediği bir tempo ve taktik ile savaşımını sürdürebileceğini gösterdi. Fedai bir ruh ile her şeyi göze alarak, kontrollü bir savaş yürüttü. Şimdi ise 13 Ağustostan itibaren 20 Eylüle kadar, KCK’nin eylemsizlik kararına uyarak savunma pozisyonuna geçti.
Hükümet yanlısı medya organları HPG gerillaları karşısında çaresiz kalan Türk ordusunun zaafiyetlerini örtbas etmek için kendilerince senaryolar geliştirip, bilmem hangi eylemi kimler yapmış dediler. Yine bazı eylemlerde heronlar görmüş de birileri müdahale etmemiş, dediler. Lafla peynir gemisi yürümez. Gerillanın eylemleri karşısında biçare kalan ordunun da durumu aynen öyle oldu. Birileri lafla orduyu kurtarmaya çalışıyor, ama bütün kamuoyu biliyor ki bunlar beyhude çabalardır. Birileri istedikleri kadar yanıltmaya çalışsınlar gerçek kendini her zaman hissettirecektir. Kimse hakikati örtbas edemez.
Fazla uzağa gitmeye gerek yok, daha geçenlerde yapılan Yüksek Askeri Şura(YAŞ) toplantısında neden devlet atama yapamadı. Aslında nedenini herkes biliyor da, kimse gerçeği dile getirmiyor. Gerçek şudur ki, Kürt özgürlük savaşı karşısında başarısız olan orduya yeniden çeki düzen verilmeye çalışıldı. Hatta gerillaya karşı başarısız olanlara başarısızlığın hesabını sordular. Bütün mesele buydu. Daha neyi saklayacaksınız ki!
Kürt gerillası Kürdistan dağları ile sınırlı kalmamış Karadeniz’den, Amanoslar’a kadar kendini örgütlemiştir. Dördüncü stratejik sürece göre kendisini hazır hale getirmiştir. 26 yılı geride bırakan bir gerillacılık deneyimi olan HPG gerillası, her koşulda, her türlü eylemi yapabilecek kapasiteye sahiptir. Örgütlü ve donanımlı bir güçtür. Yaptığı eylemlerde gerillacılıkta yakaladığı başarıyı göstermektedir. Devlet istediği tekniği veya silahı kullansın gerillayı engelleyemez. Hele bir gerilla grubu bir eylem planı yapmış ve hayata geçirmeye başlamışsa, o eylemi hiç kimse durduramaz, çünkü ok yaydan fırlamıştır. Özgürlük aşkı ile yanan insanın önünde değil dağlar, dünya bile dayanamaz. Karşımızda duran Kürt gerillasının da tanımı biraz böyledir.
Dördüncü stratejik dönem diye tanımlanan süreç her şeyin yeniden ele alınıp farklı yaklaşımların olduğu bir süreçtir. Artık, Kürt halkı kendi varlığını ve iradesini başkalarının eline bırakmayacaktır. Demokratik Özerklik temelinde geliştirilen proje kapsamında bu halkın diline, kimliğine, kültürüne sahip çıkılmaktadır. Kürt halkı, kendi kendini yönetebilecek bir politik bilince ulaştı. Bu politik bilinç sayesinde nerede ve nasıl tavır alması gerektiğini çok iyi bilmektedir.
Kürtler, var olan örgütlülükleri ile devlete ihtiyaç duymadan kendi iradeleri ile yaşayabileceklerini ve ayakta kalabileceklerini ortaya koymaktalar. 1 Haziran ile başlayan dördüncü stratejik sürecin iki buçuk ayı sonrası eylemsizlik kararı verildi. Örgütlü ve politik olan bir hareketin dönem ihtiyaçlarına göre karar alma ve bu kararları uygulayabilme gücünü göstermektedir. Ve bu karara bütün Kürt oluşumlarının tabi olması Kürtlerdeki birlikteliği de ifade etmektedir. Yine Kürdistan ve Türkiye’nin birçok yerinde birimler halinde gezen HPG gerillalarının eylemlerini durdurmaları ve Kürt özgürlük hareketinin kararına tabi olmalarını göstermeleri Kürt örgütlülüğünün tablosunu çizmektedir.
Her dönem olduğu gibi bu dönemde de süreci sabote etmek isteyen kesimler ortalıkta gezmektedir. Kürt halkının özgürlük savaşında nemalanan kişi ve kurumlar, çözüm sürecinden her zamanki gibi rahatsız olmaktadırlar. Gelişebilecek süreci bozmak için ellerinden gelen her türlü tahrik edici yaklaşımları kullanmaktalar. Kanla beslenen ve Kürt halkının değer yargılarını kendi çıkarları için kullanmak isteyen bu kişiler, Kürt halkının önünde engel olmak, ortalığı buğulandırmak istemektedirler. Ama bu kesimler bilmelidirler ki, dünyada yaşanmış ve sonunda haklının kazandığı birçok halk mücadelesi yürütülmüş. Oralarda da çürük cevizler çıkmış ve sonunda gereken yerlere gereken hesapları vermişlerdir. Kimse sanmasın bir halkın kaderi ile oynamak öyle basittir. Gün gelir, Kürt halkı da kendisine karşı kirli savaş yürüten kesimlere karşı kendi mahkemelerini kuracak ve hesabını soracaktır.
Hüseyin Boran
- Ayrıntılar
Şahadetinin 7.yılını geride bırakıyoruz. Tam yedi yıl önce, aynı bugünler. Bir toplantı esnasında öğreniyorum. O yani çocukluk, gençlik ve de gerilla da birlikte olduğum arkadaşım ve yoldaşım olan ERDAL-ENGİN SİNCER’in şahadetini.
Bizde gelenektir gidenlerin ardından ağlanmaz. Ağlama Ortadoğulu olan biz erkeklerinde ayıplanır, zayıflık işareti olarak algılanır. Bunun için ağlayan erkeğe biraz da kem gözle bakılır. Giden bir daha size dönmeyecek olsa da ağlanmaz.
Ancak biz Kürdistan gerillaları öğrendik ki Ortadoğulu erkekler herkesten daha fazla ağlarmış. Meğer ağlamalarını içlerine akıttıkları için dışarıya yansıtmazlarmış. Meğerse kendilerini böyle kamufle ederlermiş. Dediğimiz gibi biz Kürdistan gerillaları olarak bunu öğrendik. Yaşayarak öğrendik. Çıplak olan kavga ortamında öğrendik. Nasıl ki en iyi yoldaşlıkların, dostlukların da kurulabileceğini kavganın tam ortasında öğrenmişsek ağlamaların nasıl bir taşın arkasında-gözlerden ırak-yürütüldüğünü, kendini geri çekerek dünyalardan koparak kimseye çaktırmadan yapıldığını da öğrendik. Ve de dediğim gibi içimize akıttığımız gözyaşlarında öğrendik.
Devrim bizde aynı zamanda kendini değiştirme, dönüştürme ve de yaratma zemini olduğu için bu zeminde ilk iş olarak kendimizi öğreniyoruz, yanımızdakini öğreniyoruz, halkımızı ve giderek insanı ve insanlığı öğreniyoruz. Öğrendikçe en ücra köşelerde gizli saklı tutulan duyguların nasıl yaşatıldığını da öğreniyoruz. Ve böylece bizim için yani gerillalar için insana ait olan ne varsa gizli saklı kalmıyor. Hızlı yaşanan bir yaratım tarihinde kendimizi görerek başka yoldaşlarımızı da görüyoruz. Bu ise ayrı bir öğrenme yolu oluyor. Daha derin, daha kalıcı ve daha duygu yüklü…
Erdal yoldaşın çocukluk, gençlik ve militanlıkta bir arkadaşı ve yoldaşı olarak onun şahadetini aşmanın ne kadar zor olduğunu yaşayarak öğreniyorum. Ne kadar aşıp aşmadığımı ise bilemiyorum. Bu duygunun sadece bana ait olmadığını yine yaşayarak öğreniyorum. Onlarca yoldaş, hatta Erdal’la kalan yüzlerce yoldaş onunla bir anını geçirmişler ise onun nasıl unutulamayacaklarını günlük olarak onunla paylaştıkları anı dile getirerek ifade ediyorlar. Böylece hem Erdal yoldaşla yaşanılan an ölümsüzleşiyor hem de kendileri o ölümsüz anın bir parçası ve kendileri oluyorlar.
Evet, Erdal’ı anıyorum. 7 yıl öncesine giderek bugünlere bakıyorum. Ya da bugünlerde 7 yıl öncesine gidiyorum. Ve Erdal yoldaşımı anıyorum, onunla yaşadıklarımı tazeliyorum. Bugünlerde geçmişe gittiğimde Erdal’ın boşluğunu daha iyi hissediyorum. “Bir militanın militanlık görevlerini yapması gerektiğini” söyleyen o, her zaman bir militan olarak üzerine düşen görevleri layıkıyla yerine getirmiştir. Mücadelemiz içerisinde acaba yaşarken bu kadar çok sevilen bir arkadaş var mıydı diye hep kendime soruyorum? Erdal’la çocukluk arkadaşlığı yaptığım için ara sıra tereddüde giriyorum. Acaba yakinen tanımışlığın verdiği sevgi olmasın onu benim yanımda kutsallaştıran d…
Böyle de düşünsem onun herhalde parti tarihimiz içerisinde gelmiş geçmiş militanlar arasında yaşarken de en çok sevilenlerin arasında yer aldığı kesindir. Onunla bir anını yaşayan bir birey, bir yurtsever bu denli etkileniyorsa orada durup düşünmek gerekir.
Örneğin çok sonraları tanıştığım değerli bir yurtsever bana “İki gün sonra bir arkadaş refakatinde karmaşık duygularla Belçika'ya gittim. ERDAL arkadaşla ilk karsılaşmamda“Örgüt beni bu çocukla muhatap etti. Ben bu çocukla hangi sorunumu çözebilirim? “Çocuk ruhlu. Çocuğumsu bir duruş, güleç yüzlü, candan, minyon tipli biriyle karsılaştım. Kısa bir tanışmadan sonra yanından ayrıldım. İçimde farklı bir duygu oluştu. Beni ona çeken bir şeylerin olduğunu fark ettim. Sabırsızlıkla aksamı bekledim. Aksam ki buluşmamız daha da ilginçti. Konuşmaya baslar başlamaz dur dedim. „Biz tanışıyor muyuz?“ dedim. Hiç duraksamadan „evet“ dedi. „Ben Zınar’ım, Serhat’ım, Hayri’yim, Karasungur’um. Ben PKK’yim. Biz dogmadan tanışıyoruz“ dedi. „Hiç vakit kayıp etme hemen öz geçmişini yaz KNK üyeliği için müracaat et. Fazla vaktimiz yok. Sonra oturup beraber neler yapabiliriz. Onu tartışırız. İste ERDAL böyle bir kişilikti. Yaratıcı, çözümleyici, birleştirici, bütünleştirici, moral gücü, direnme ruhuydu. O PKK’ydi.“
Yine başka bir örneği vereyim. Kürt halkının Avrupa’da da dostları vardır. Ülkede gerilla da verilen eğitim biçimini incelemek için dağa gelen bir eğitimci profesör kadın vardı. Oldukça sıcak, sempatik biriydi. Yaşça bize göre büyüktü. Onu karşılamaya ben gönderilmiştim. PKK okuluna getirdim. Birçok yoldaşla eğitim üzerine tartışmaları oldu. Bir ara onu PKK okulunun geneliyle toplantı yapabileceğini söyledik. Kabul etti ve PKK okulumuzla bir toplantı yaptı. Esasta biraz gözlemlerini aktaracaktı ve tabii ki soruları da vardı. Tartışmanın bir anında okul öğrencileri Avrupa’da gelen öğretim üyesi kadın profesöre sorular sordular. Sorular derinleştikçe özele indi. Tartışmanın bir anında bir bayan yoldaş “PKK ile nasıl tanıştınız?” sorusunu sordu. Ortam sessizleşti. Herkese kadın dostun vereceğe cevaba kilitlendi. Kadın dost İngilizce konuşuyordu. Yanında oturan bir yoldaşımız vardı. Daha önceleri İngilizce öğretmenliği yapmıştı. Kadın dostun ses tonu değişti duygusallaştı. Yüz hatlarında rengi farklılaştı. Hüzünlendiği her halinde belliydi. Ancak anlattı. Örgütü, partiyi, önderliği nasıl öğrendiğini anlattı. Anlatırken ona tüm bunları öğretenin kim olduğu merakı herkesi sardı. Bir ara kafasını kaldırarak, gözleri dolu olarak tam okulun arka kısmında duran büyük boy resme baktı ve Erdal arkadaşın resmini göstererek “sizin çok sevdiğiniz, benim de çok sevdiğim ve saydığım Erdal arkadaş beni partiyle tanıştırdı” diye bildi. Gözleri doldu. Konuşma kesildi. Tercümeyi yapan arkadaşın ise Avrupa’da ilk karşılaştığı arkadaş Erdal’dı. Bunu biz bilmiyorduk. Birlikte çalışmışlar. Erdal’ı çok seven bir arkadaş. Tercüme ederken gözleri doluyor, ağlamalarını tutamıyor ve tercüme etmeden dışarıya kendini zor bela atı veriyor. Ve ortam bir anda korkunç derecede bir duygusallığa kapılmıştı.
Evet Erdal işte budur. Onunla bir gün de kalan onu bir daha unutamaz. Onunla anıları hep zirvede capcanlı yaşar. Başka da olamaz.
Evet Erdal yoldaşın 7. şahadet yıl dönümünü yaşıyoruz. Ve bugünleri yaşadıkça Erdalsız bir yaşamın ne kadar zor olduğunu her geçen gün daha iyi anlıyoruz.
Erdallı yaşamak için ise Erdal gibi yaşamaktan da başka yol olmadığını her geçen gün daha iyi anlıyor ve ona karşı olan sevdamız saygımız daha da artıyor.
Kasım Engin
- Ayrıntılar
Kolay değil 26 yıl boyunca sürekli direniş halinde bulunmak. Nefes nefese yaşamak ve bu şekilde mücadele etmek. Binlerce bedeni toprağa düşürüp, onbinlercesini ise çeşitli nedenlerle mağdur bırakıldığı halde yine de bu büyük coşkunun içinde, özünde ve hatta yüreğinde tutabilmek. Dünya da tüm bu sayılanların içinde yer aldığı herhangi bir özgürlük hareketi yoktur. Ne bugün vardır, ne de tarihte olmuştur. Bundan sonrasında olur mu? (ideolojik boşluğun bu kadar yoğun yaşandığı bir çağ gerçekliğinde bundan bahsetmek her geçen gün daha da zorlaşıyor) Tüm bunları kendi karakterinde, eyleminin dilinde ve mücadele çizgisinde somutlaştıran, milyonlarca halk kitlesine dönüştüren ve gerçek anlamıyla ete kemiğe kavuşturan hareketin adıdır; PKK.
Doğal olarak bu görkemli mazinin ve destan gibi geçen son 26 yılın haklı coşkusunu yaşıyor bütün Kürtler! Ellerine bayrakları alanlar gece gündüz demeden sokağa dökülüyor ve soydaşlarıyla birlikte bu bayram havasını yediden yetmişe teneffüs etmeye çalışıyorlar.
Sadece yürüyorlar ve yaşadıkları coşkuyu onlarla, yüzlerle, binlerle, on binlerle birlikte paylaşmaya çalışıyorlar.
Bazıları bunun için gövde gösterisi, örgüt propagandası veya örgütün yandaşlarının provokasyonu gibi çok maksatlı yorumları daha ilk dakikadan itibaren geliştirmeye çalışıyorlar.
Halbuki yetmiş yaşında bir nineyi ve on yaşındaki bir çocuğu el ele, aynı bayraklarla ve aynı sevinç gösterileriyle bir sokakta ya da bir caddede bütünleştiren bir şeyler varsa, orada elbette bir örgütlülüğün olduğu muhakkaktır. Fakat bunun sadece sığ düşüncelerin çeşitli formel açıklamalarıyla tedhiş edilmek istenen bir organizasyon kışkırtmacılığı olduğunu düşünmek, işte neden sürekli barış olmuyor, neden gencecik insanlar ölüyor sorularının yanıtını da oluşturan basit tılsımlar olmaktadır. Bu soruların cevabı elbette önemlidir ama…
Aması Mersin’de Kürtlerin yaşadığı bu coşku seline devletin polisinin gösterdiği tepki de yatmakta.
Biliniyor yakın geçmişe kadar da yapılan tartışmaların gündeminde; taş atan çocuklar vardı. Sonrası malum çeşitli yasal zikzaklar ve hukuksal al gülüm-ver gülümlerle bir alabora oluşturuldu.
Şimdi Mersin’de de yaşayan Kürtlerin bu görkemli coşkusu karşısında yine polisler bunu engelleyerek hani o nineyle, çocuğun buluştuğu çerçeve vardı ya, işte onun dağılmasını istiyorlar.
Resmi tarih yazmasa ve kabul etmese de, Kürtler 15 Ağustos’u bir milat olarak görmekte ve diriliş bayramı olarak kutlamakta. Bütün bayramların ve bunların coşkuları resmi tarihe göre olmayacağını bilmede de fayda var…
Tabi bu dağıtmaya yönelik baskılarda kolluk güçleri nam-ı diğer polisler sonuç alamayınca son bir iki ikazı da isteksiz bir şekilde yapıyorlar…
Bu dağıtma isteminin su üstündeki nedenleri çok basittir; ya izinsiz bir gösteridir, ya da verilen izin (çizilen sınırın dışına çıkılmak istendiği gibi varsayımlarla) alanının dışına taşmıştır gösteriler.
Fakat kimsenin can güvenliği ya da kamu mallarına yönelik herhangi bir yaklaşım söz konusu değildir. Bir halk bayramı olarak algılanan böylesi bir güne, devlet organizasyonunda resmi görevleri olan polisler tarafından husumet duyuluyor ve insanların o coşkusu bir düşman hedef olarak okunuyor.
Sonrasında ise bayramını kutlayanlarla polis arasındaki yaşanan gerginlik bir sokak çatışmasına dönüşüyor.
İşin rengi de nedense bundan sonra değişiyor;
Bazılarına göre bundan sonrasında ortaya çıkan tabloda, görevi başındaki polise mukavemet gösteriliyor. Halbuki insanların bu coşkusu karşısındaki polisin yaklaşımına duyulan bir öfkenin patlaması yaşanıyor. Doğal olarak o on yaşındaki çocuklar taşlarla birlikte polisin bu yaklaşımına cılız da olsa direnmeye çalışıyor.
Peki devletin resmi polisi ne yapıyor bunların karşısında!
Onlarda o çocuklarla taşlarla saldırıyorlar. ( sanki mahalle arasındaki bir futbol maçında basit nedenlerle ortaya çıkmış bir sokak kavgasını andırıyor görüntüler)
İşin astarı kesindir; bir devletin kolluk güçleri sokak arasındaki çocuklara yönelik taşlarla dahi saldırabilecek kadar işi tırmandırıyorsa orada her şeyden önce toplumsal geleceğin ciddi bir şekilde travma yaşamasına neden olabilecek hususlar yaşanmaktadır.
Daha öncesinde taş atan çocuklar diye bir tartışma vardı, şimdi taş atan polisler diye bir tartışmaya başlamak gerekir.
Yani 15 Ağustos’un nedenlerini, niyelerini zaten kimse tartışmıyor. Fakat 15 Ağustos’tan günümüze değin yaşananların bilançolarını herkes kendi menzilinden ortaya döküyor. İşte bugün insanların coşkusu karşısında taş atan polisler diye bir şeyler ortaya çıkıyorsa, bundan sonrasında yapılması gerekenlere yönelik biraz tartışmak gerekiyor. Yoksa her sene 15 Ağustos’larda bilanço hazırlamanın çok fazla bir anlamı olmuyor, insanların hayatları bu şekilde kurtulmuyor.
Toprak Cemgil
- Ayrıntılar
15 Ağustos’un ilk kurşunu vahşetten öte zihniyetli düşmana vurulunca doğduğum köydeydim.
Dört yıl olmuştu köye gitmemiştim.
Köyümüz beni bir efsun gibi kendine çekiyordu.
Şehire alışmamıştım.
Şehirde iken de Amed’in dışına çıkar, pamuk tarlalarının içinde gezer, ağaçlı ve yeşillik yerlere atardım kendimi.
Yaşadığım başka yerlerde de öyle idim.
Batıda okurken de öyle idim.
Şehirden kaçar, köylerdeki bahçelere dalardık.
Bazen bahçelerden incir, bazan nar , bazende elma aşırırdık.
Bazen bahçe sahiplerine yakalanırdık.
Onlar bizi tehdit eder, bizde çocukluk halimizle diklenirdik onlara.
Biraz da isyancıydık. Bize ne dayatırlırsa tersini yapardık.
Başka bir şehirde iş yaparken, düşmanın yılan soğukluğundaki resmi kurumundan kaçar halk içine girerdim.
Nerdeyse her gece halktan birinin evinde yatardım.
Bu ruh halinde olan biri olarak 15 Ağustos Atılımı olunca, doğduğum köye amcamın ve akrabalarımın yanına gitmiştim.
Ben köydeyken İlk Kurşun, hem “vahşetten öte zihniyetli devşirilmiş bir ırkçılığa” hem de bu düşmanın devşirdiği Kürde vurulmuştu.
“Vahşetten öte zihniyetli devşirilmiş bir ırkçılık” diyorum. Devşirilmiş Türk ırkçılığını tanımlarken şunun için kullanıyorum.
En son Batman’ın Qubin ilçesinde, kimyasal silahlarla şehit düşürülen 5 arkadaşımızdan Şehit Laşer’in yiğit ve vakurlu annesi Naime anne, Türk vahşetini tanımlarken şöyle dedi.
Çocuğunun cenazesini görünce “bu vahşetten öte bir şeydir” tanımlamasını yaptı.
Benden bundan dolayı “vahşetten öte zihniyetli devşirilmiş bir ırkçılık” tanımını kullandım.
Çünkü anneler yüreğinin derinliğinde ne varsa onu seslendirirler. Çok engin ve derin sezgilerle konuşurlar. Söyledikleri hakikatin ta kendisidir.
Bundan dolayı bende diyorum ki, Büyük Komutan Egit’in komutasında tanımladığım zihniyetteki düşmana ilk kurşun atılanca söz konusu düşmanın gırgıreleri ne dediler?
“Üç beş çapulcudurlar.
72 saatte yok edeceğiz” dediler.
72 saatte yok olmadık.
Sonra “eşkıya” dediler.
Herkesle ilişkilendirdiler.
Sonra “ayrılıkçılar, bölücüler” dediler.
Babaları imparator ABD ile zihniyetini transfer ettikleri AB ile ikizleri olan İsrail’den akıl aldılar ve dediler ki “terörist”.
Dediler şu bu. Arap ve Fars ırkçısı despotik iktidardan da destek aldılar.
Ne ettiler ne yaptılar, yine de üç-beş çapulcu bitmedi.
HRK oldu ARGK, ARGK oldu HPG, dönüşüm üzerine dönüşüm sağlandı. Gerilla halklaştı. Halk gerillalaştı. Bugün Kürdistan’ın her yerinde ve ülke dışında Özgür ve Özerk Kürdistan’ın inşa sürecini Kürdistan halkı muhteşem bir şekilde kutluyor.
1 Haziran 2010’da, 4.Dönemi orta yoğunluklu bir aktif savunma direnişiyle başlatarak, 15 Ağustos’un diriliş devrimini, Özgür Kürdistan Devrimi’ne dönüştüren HPG gerillaları Egit’in izinde özgürlük devrimini taçlandırıyorlar.
Bundan sonra hiç bir güç, ne Kürdistan halkının ne de Kürdistan gerillasının özgürlük devrimindeki yürüyüşünün önünü alabilir.
Su yatağını bulmuştur. Yolumuz hakikat ve kutsallık yoludur.
Hakikat ve kutsallık yolunda, gelecek ve özgürlük bizimdir.
Toplum olarak özgürce varoluşumuz için canımızı ortaya koyduktan sonra tabi ki gelecekte, özgürlükte bizimdir.
İlk kurşundan bu mirası aldık, aldığımız mirası büyüttük ve şu anda özgürlük fedailerine dönüşen bir halk olduk, toplum olduk.
Bundan daha öteye ne söylenebilinir ki, “vahşetten öte bir şey” yapan bir düşmanın iradesini kıran ve ona diz çöktüren Kürdistan gerillası ve halkı için.
Bu halkın ve bu gerillanın bir üyesi olmaktan dolayı onurluyum.
Ve diyorum ki,
Yaşasın 15 Ağustos Diriliş Destanı!!
Ya Toplum Olarak Özgürlük Ya Hiç!!
Özgür Bilge
- Ayrıntılar
Biz Kürtlerde doğum günleri çok bilinmez. En azından daha yakın sürece kadar da bu böyleydi. Ve belki birçok yerde halen doğum günleri bilinmez. Ölümler ise sadece ve sadece atılan tarihlerle bilinir.
Ne zaman gelip ne zaman gittiğini bilmemek önemli bir eksikliktir. Tarihsizliktir. Bir şeylerden yoksunluktur. Biz Kürtlere geçmişte birilerinin devlet memuru keyfince tarihler takmıştır. Ya da takmamıştır. O bilinen meşhur 1. 1. ya da 1 Ocak doğum günü esasta Kürt halkına karşı uygulanan keyfi tutumdur. Ve bu tutum fevri bir davranış olmadığını bugünlerde daha iyi anlıyoruz. Meğer yapılanların tümü bilinçlice tarihsizleştirerek köklerinden koparma girişimiymiş.
Evet, eğer 15 ağustos büyük direniş ve diriliş bayramının anlamını öğrenmek istiyorsak tek bir kelime ile doğum tarihini yazmaktır. Yazdırmaktır. Kimileri için onların belleklerine kazıtmaktır. Bu kimilerinin sömürgeci statükocu güçler olduğu da açıktır.
Evet, 15 Ağustoslu günleri yaşıyoruz. Gerilla olarak bu günün anlamı bizim için daha da can alıcı. Bizi var eden, yaşama kavuşturan, kinlerimize, öfkelerimize, isyanlarımıza, arayışlarımıza, başkaldırılarımıza ve de içe dönmelerimizi aşarak kendimiz olmaya götüren günün adıdır 15 Ağustos. Buna zemin sunan, şans veren günün de adıdır. Öyle sanıldığı gibi sadece askeri bir eylemlilik değildir.
Evet, 15 Ağustos tüm çılgınlıklarımıza, taşkınlıklarımıza, boyun eğmelere karşı geliştirdiğimiz haykırışlarımıza, sıradanlaşma dayatmalarına duyduğumuz tepkinin, hırsın da yaşam bulmasının yolunu açan gündür. Öyle herkes gibi olmamızı bekleyen sömürgeci kültüre, siyaset oyunlarına, köle tutsak yaşam arayışlarına karşı da kendimiz olabilmemiz için verilen fırsatın adıdır.
Evet, 15 ağustos her Kürt genci için bir milat.
Hele hele gökyüzünde kanat çırparak özgürleşmek isteyecek her insan için bir kapı.
Özgürlük ve adalet arayışları güçlü olanlara bir yol.
Kimlik sahibi olmak isteyenlere bir silah.
Sıra dışılığı kabul etmeyenlere kanat.
Tüm dünyayla boy ölçüşmek isteyenlere bir şans.
Kanatlanarak yürümek ve uçmak isteyenlere ise bunun yolunu çizen ve gösteren bir gündür.
Ve biz biliyoruz ki kimileri bu güne “İlk Kurşun” dedi. Ve bu İlk Kurşun’un öncelikli olarak kimliksizliğe, zayıflığa, renksizliğe, köleliğe, tarihsizliğe sıkıldığını da biz ekleyelim.
Evet, İlk Kurşun biraz da doğum günü sahibi olmak için atılan bir kurşun. Biraz da tarihine kavuşmak için atılan bir kurşun. Biraz da tarihsizliğe sıkılan bir kurşun.
Evet, 15 ağustos diriliş bayramı bunun için kutsanması gereken bir gündür. İnsanı tarihleştirerek ölümsüzleştiren bir günün ancak ve ancak kutsanacağı açıktır. Dünyanın neresine gidersek gidelim yaratım günleri görkemli anılır. Görkemli kutlanır ve görkemli kutsanır.
Halkların tarihlerine bir bakalım. Destanlarına bir bakalım. Halkları ölümsüzleştirme anları her zaman görkemli edebiyatlarla ebedileştirilirler. Ölümsüz kılınırlar. Ölümsüz kılınmaların da ötesinde böylesine günler insanların belleklerine unutulmamaları için kazıtılırlar.
Ve biz Kürtler ve Ortadoğu halkları için 15 Ağustos direniş ve diriliş günü biraz da ölümsüzleştirme anlarıdır. Tarihle buluşturma anlarıdır. Tarihle buluşma anlarıdır.
Ve yeni bir 15 Ağustos diriliş bayramını kutlarken tarihle buluştuğumuzu, yaşarken tarihleştiğimizi, tarihin bir öznesi olduğumuzu bilerekten kendi doğum günümüze kavuştuğumuzu ve bundan böyle de her zaman kendi tarihimizle yaşayacağımızın sevinciyle karşılıyoruz.
Doğum günümüz, günlerimiz kutlu olsun.
Bir yoldaşımızı yazdığı gibi:
Sevdalanmıştık gökyüzünün parlak maviliğine
Yıldızlara coşarak ay ışığıyla şarkı söyleyip
Dans ederdik el ele, kol kola ve
Omuz omuzaydık hepimiz
Hepimiz sevdalıydık
Bereketli toprağa ve
Biz ateşin çocuklarıydık
Bakire topraklarda
Her birimiz ateşle yıkanıp
Dans ederdik maviliklerin içinde
Ateşin etrafında bir halka olurduk
Ayaklarımız toprağa değdiğinde
İçimiz umut dolardı
Uzun saçlarımız ta belimize inerdi
Açıp savururduk rüzgarların görkemliliğine
Ve biz büyük bir coşkuyla dans ederdik
Uçarcasına sevdalıydık parlak güneşe
Yüzümüz güneşe dönük
Güneşe doğru koştuk
Çünkü biz güneşin çocuklarıydık
Kasım Engin
- Ayrıntılar
Apocu hareket ve oluşturduğu kültürün en önemli özelliklerinden bir tanesi mücadele yöntemlerindeki amaç bağlılığıdır. Hiçbir zaman amacının temizliği ve kutsallığına halel getirecek, zarar verecek yöntemlere başvurmamasıdır. Karşılaştığı yönelimler ne kadar acımasız, ahlak dışı savaş yöntemleri olsa da halkının özgürlüğü ve demokratik komünal yaşam kültürünü oluşturma gibi soylu bir amaca zıtlık teşkil edecek savaş ve mücadele yöntemlerine meyil etmemesidir. Amacın temizliği oranında seçilen yol ve yöntemlerin meşruluğu bir yandan destekleyicilerini arttırdığı gibi saldırı sahiplerinin beklediği tepkileri vermediğinden adeta onları çileden çıkarıyor.
Yeni bir 15 Ağustos yıldönümünü yaşadığımız bugünlerde karşılaştığımız tablo da tam anlamıyla bunun eseri oluyor. Daha birkaç gün önce beş yoldaşımız Beşiri ovasında katledilmiş ve cenazelerine Türk ordusunun bir kültürü olmuş insanlık dışı uygulamalar gerçekleştirilmişken, her gün halkımıza yönelik farklı yöntemlerle şiddet ve baskı farz ediliyor, faili meçhuller geliştiriliyorken, planlı linç kampanyaları düzenleniyorken intikam ve öç alma dışında herhangi bir yöntemi seçmeyeceğimiz düşünülüyordu. Ama hareketimiz hangi taraftan olursa olsun bir damla kanın dahi fazladan dökülmesini istemediğinden bir kör dövüştense barışa her zaman şans tanımaya devam ediyor.
Şüphesiz bu karar karşısında kafası karışan kimi kesimler de mevcut olabilir. Bunun çok yadsınmasından ziyade anlamak ve çatışmasızlık kararının gerekçesini doğru anlamak önem taşıyor.
Her şeyden önce bu kararın alınmasında Önderliğimizin birinci derecede rolü vardır. Her ne kadar hareket ve halk olarak dördüncü döneme geçerek kendi öz irademiz ve mücadele gücümüzle özgürlüğümüzü kazanmak, varlığımızı korumak çerçevesinde bir orta yoğunluklu savaş yürütüyor olsak da halkımızın da sıkça belirttiği gibi önderliğimiz barışın elçisi olarak tarihi bir misyonu vardır. Yaklaşık iki buçuk aylık kızgın savaş sürecinin Türkiye ve dünya kamuoyunda yarattığı etki gözönüne getirilerek Kürtlerin iradesinin tanınması çerçevesinde barışa son bir şans tanınmıştır.
Hareket olarak mücadelemizin temelinde yatan olgu şudur; Kürt halkının haklarının tanınması ve binyıllardır yaşadığı adaletsizliğin kaldırılmasıdır. Bunun için gerekirse ölmeye ve öldürmeye hazır olsak da en fazla da yaşayıp yaşatmaya kilitliyiz. Bu açıdan geçmiş savaş süreçleri gibi sürekli bir şiddeti ön plana çıkarmak istemiyoruz. En azından kendi açımızdan sınırlı da olsa bu konuda barışçıl çabalara da bir şans tanımak bir Apocu kültür olarak her zaman gündemimizdedir.
Geçen iki buçuk aylık mücadele sürecimiz kesinlikle 15 Ağustos ruhuna denk bir mücadele ve direnişle geçmiştir. Kürdistan dağlarında ve Türkiye şehirlerinde faşist devletin her türlü hedeflerine yönelerek gerillanın ne kadar etkili olabileceğini dost düşman herkese göstermiş bulunuyoruz. Bu bir mesaj, bir ön uyarıdır. Bunu arkasından gelebilecek eylemsellik ve savaş pratikleri için ip uçlarıdır. Kontrollü olarak yürüttüğümüz geçen iki buçuk aylık savaş sürecinin yılları sarabilecek bir kapasitesinin olduğu, Kürdistan gerillalarının bunu en etkili bir şekilde süreklileştirebileceğini herkese göstermiş bulunuyoruz. Bu noktada halkımızın evlatlarının onurlu Agitçe mücadesi kısa dönem açısından Kürt halkının yararına bir sonuca ulaşmış bulunuyor.
Bu gelinen aşamada gerillanın yanında halkın da özellikle Demokratik Özerklik tartışmalarına katılımı ve serhildan, ayaklanma hareketi de düşmana bir şeyler göstermiştir. Kürt gençleri ve kadınlarının ön saflarında yer aldığı serhildan hareketlerinin geçmişten çok farklı bir şekilde bir ayaklanma havasına bürünmesi tabii ki Kürt sorununa savaş ve şiddet ile çözümsüzlüğü dayatan kesimleri uyandırmıştır. Artık pasif demokratik yasal serhildanların yanında yasa dışı serhildan ve ayaklanma da halkımızın kullandığı bir yöntem olarak düşmanı sarsmıştır. Gençlerimizin yaratıcı fikirleriyle birlikte cesur uygulamalarını da geçtiğimiz süreç içinde yoğunca gördük. Tabii ki Kürt halk potansiyelinin, direnişinin elbette herkes gösterdiği bir şeyler vardır.
Bu noktada karşımızdaki düşmana bir kez daha düşünme fırsatı tanımak, hareket ve halkın temsilcilerine karşı gelişen yalan propaganda ve karalama kampanyalarının yanlışlığını gösterme açısından böylesi bir ilanın gerekliliği oluşmuş bulunuyor. Ortadoğu’da en kutsal dönem olarak da bilinen Ramazan ayı vesilesiyle böylesi bir karara gidilmesi belki de herkesi düşündürecek bir gerekçe olacaktır. Bugüne kadar gerçekleştirdiğimiz tek yanlı ateşkes ve çatışmasızlık süreçlerinde üzerlerine düşeni yapmayarak geçen süreçte dökülen kandan sorumlu olan kesimleri göreve davet olacaktır. Israrla savaşla gerillayı bitirebileceklerini düşünen, halkı baskı ve yıldırmayla etkisi altına alabileceğini düşünen kesimlerin de bir kez daha bu görüşlerini gözden geçirmesine vesile olacaktır.
Tabii tüm bunların yanında bizim iyi niyet barışçıl çabalarımızın istediğimiz yönde evrilmemesi ve savaşın daha da şiddetlenmesi olasılığı daha güçlüdür. Çünkü çok iyi biliyoruz ki karşımızda çok gerici faşist bir yönetim mevcuttur. Kürt varlığını toplumsal olarak kabul etmeyen ve bireysel haklar ve teslimiyetçi bir kültür çerçevesinde onay verdikleri Kürt kimliğini öne çıkarmak isteyen devletin önümüzdeki bu bir aylık süreçte de devrede olacağı görülmelidir. Bir yandan anti propagandayla hareketimizin bu ateşkesinin nedenlerini farklı yansıtmaya çalışacakları gibi diğer yandan provokatif girişimler sergileyeceklerdir. Yani aslında bu dönemde savaş sürecine uygun bir şekilde savunma refleksleri güçlü olan kesimlerimizin rahatlamasını fırsat bilerek saldırılar geliştirebilirler. Bu açıdan aslında her zamankinden daha fazla dikkatli ve duyarlı olunması gereken bir dönemdeyiz.
15 Ağustos 1984 günü patlatılan ilk merminin yarattığı değerlerin daha da güçlendirilmesi ve zaferi, özgürlüğü kalıcı bir hale getirmesi amacıyla başlattığımız bu bir aylık süreç şüphesiz herkesin daha fazla kenetlenmesi ve örgütlülüğünü güçlendirmesi gereken bir ara süreçtir. Sürecin olumsuz yönde gelişmesi ihtimalini yüzde doksan dokuz görerek geçmiş mücadelede yaşadığımız kimi eksiklikleri gidermek, daha etkin ve aktif mücadele edebilmek için bir fırsat olarak da görebilmeliyiz. Unutmayalım ki önümüzde özerkliiğin ilanı ve uygulanması gibi büyük bir görev bulunuyor. Bu görevin ağırlığı ve hassasiyetini gözeterek gelişen süreci rehavetin bir gerekçesi değil, daha çok iş yapabilmek, sürece daha fazla hazırlanmak açısından iyi değerlendirmeliyiz.
15 Ağustos atılımının mimarı Agit arkadaşın kişiliğini, çalışma tarz ve temposunu kendimizde işleyerek, her türlü bireysel çıkar ve hayali bir kenara bırakarak halkının özgürlüğü için mücadeleyi daha da güçlendirmenin zamanıdır. Tüm gençlerimizin, halkımızın bu duyarlılığı sergileyeceğini, bu tarihi süreçte de hareketi ile birlikte düşmanını gerileteceğinin bilinci ve rahatlığıyla ÖNDER APO, ölümsüz şehitlerimiz ve halkımızın 15 Ağustos diriliş bayramını kutluyoruz.
Pir Kemal
- Ayrıntılar
Taraf gazetesinin başındaki Ahmet Altan’a gazete kurması için parayı veren AKP’nin denetimindeki devlet hazinesi.
Ahmet Altan’ın kitap yazıp basmasını finanse eden Avrupa Birliği. Altan’ın kitapları AB fonlarıyla basılıyor.
Taraf gazetesinin muhabir ve yazarlarının da neredeyse çoğunluğu ya CIA ya MİT yada ikisinin ortak yetiştirmesi.
Gazetenin yazı işleri müdürü Yıldıray Uğur CIA’ya bağlı NED-National Endowment for Democracy- yani Demokrasi İçin Ulusal Fon kurumunun finanse ettiği Genç Siviller Hareketinde tetikçi yapıldı.
Gazetenin Ankara Temsilcisi Lale Sarıibrahimoğlu-Kemal- İngiliz Dış İstihbarat Örgütü olan MI6 tarafından eğitildi. ABD’nin, Pentegon ile CIA’nın ortak bir dergisi olan Jane’s Defence Weekly dergisinin ajan çalışanıdır.
Gazetenin diğer yazarı komiser Emrullah Uslu, Kürdistan’da katliam yapan Hizbul-Kontranın başörgütleyicisi bir kontgerilladır. MİT kontenjanından ABD’de CIA tarafından eğitildi.
Kurtuluş Tayiz ise, hem bir itirafçı hem de JİTEM elemanıdır. Şimdi ise MİT’e transfer edilmiştir.
Rasim Ozan Kütahyalı’nın, MİT elemanı olduğu herkesin malumudur.
Yasemin Çongar’ın, CIA’de ki görevinin bilmiyen yok.
Mehmet Baransu’nun, MİT ve CIA’ya birlikte çalıştığı aşikardır. MİT elemanı olarak lise ve üniversitede okutulduğu, istihbarat konusunda ise CIA tarafından Amerika’da uzmanlaştırıldığı biliniyor.Bu nedenle ABD’ye götürülüp eğitildi.
Altan ailesinin, Teşkilatı Mahsusa’nın kuruluşundan itibaren dört göbekten Türk istihbaratına ajan kalemşörlük yaptıkları belgelidir.
Dedeleri böyle idi. Babaları böyle idi.Kendileri de böyle. Çocukları da aynı yolu izliyor.
Bundandır ki, Altan kardeşler hep devletin maskeli ırkçı tetikçileri olmuşlardır. Dedeleri vatansever maskeliydi. Babaları sol maskeliydi. Kendileri liberal maskeli. Çocuklar ise post-liberal maskeli.
Böyle oldukları içindir ki, Mehmet Altan, Önder APO uluslararası bir kopmlayla esir düşünce şöyle demişti. “PKK, önderini kaptırdı. Kürtler ve PKK, Türklerin karşısında artık yenik davranmalıdır”. Kısacası küçük Altan, Mahmut Esat Bozkurt’un “Türk olmayanların tek hakkı vardır. O da Türklere hizmet etme hakkıdır”, söylemini cilalayarak Kürtlere diyordu ki, “siz artık bundan sonra bizim kölemizsiniz”.
Büyük Altan’da, Türk ırkçılığın zirvesine tırmanırken liberal cilayla kendini pazarlıyor.
Yazdığı her yazıda, Yeşil Türk Irkçılığının en son temsilcisi AKP’ye biat edin diyor. O, AKP’den palazlandığı için, Türk-Islamcı faşizmi ve ırkçılığının talancı ve gaspçı sermayadarlarını bir çırpıda özgürlükçü ilan ediyor.
Türk ordusunun, HPG gerillası karşısındaki yenilgisini de istihbarat eksikliğine, ordunun profesyonel olmamasına bağlıyor.
Türk ordusunun, Zap yenilgisinden sonra karizmasının bozulması ve otoritesinin yerle bir olmasını AKP’nin siyasi başarısına bağlıyor.
Zap’ta, HPG gerillası karşısında yenilgeye uğrayan, anlı şanlı Türk ordusuna karşı artık herkesin ses çıkarabileceğinin üstünü örtüyor.
HPG’nin her eyleminden sonra darbe alan Türk ordusunun yenilgisini saklamak için, Yeşil Kontgerilla’nının tetikçiliğini yapan kendi gazetesinde yalanlar dizisini yayınlıyor.
Bilmem istihbarat iyi alınmamışta, HPG gerillası görülmüşte, bilinçli bir şekilde vurulmamışta, ordu içinde bazı hainler varmışta, savaşın bitmesini istemiyormuş ta....
Eğer savaş biterse ordunun etkinliği kalmazmış, o nedenle fazla gerilla öldürülmüyormuş ta...
Birde Teşkilata Mahsusa mensubu tetikkeş ve soykırımcı bir Türk subayının torunu ya onun verdiği canilik ruhuyla olacak ki, “niye daha fazla gerilla öldürmüyorsunuz” da diyor.
İşgalci Türk ordusunu mazlum yerine sokuyor. Kürdistan’da soykırım yapmak üzere, Kürdistan’da askerlik yapan katilleri filinta ve masum çocuklar şeklinde betimliyor. Duyguya hitap ederek körleşmiş ve nasırlaşmış Türk ırkçılığını körüklüyor.
Kürdistan’ın her türlü şekilde işgal edilmesini meşru görürken, “devletin gerillayı öldürme hakkı var, fakat HPG gerillasının ülkesini, halkını ve kendini savunma hakkı yok” diyor.
Sadece bu da değil, Türk ordusunun yenilgisini yalan yayınlarla şuraya buraya bağlıyor.
İşte Taraf Gazetesi ve işte en yakın tarihteki yalanları.
Birinci yalanı:10 Ekim 2007 günü bir üsteğmen, bir yarbayı arıyor... Ona, PKK militanlarını( bazı yorumcular, ‘askerler, militan kılığına girmiş olabilir’ diyor) kastederek, “Benim adamlar çok zayiat veriyor, ya koordinatlarını değiştirin ya da Heron’u düşürün” diyor... Yarbayın cevabı: “Bir çaresine bakarız…”
20 Temmuz’da MİT kendilerine servis ettiği yalan bilgiyi dayanarak, bir makale yazan Ahmet Altan, yazdığını yalanı öyle allayıp pulluyor ve diyor ki, “Bugün Gazetesi-Fetullahçıların En Irkçı Kolu- büyük bir haber yazmışmış”.
Dünyanın en küllü yalanı budur. Neden yalandır açıklıyorum. 5 Kasım 2007’deki Bush-Erdoğan’ın Washington görüşmesine kadar Heron uçakları Türkler adına keşif yapmıyordu. 5 Kasım 2007 sonra Heron uçakları keşif yapmaya başladı. Birde, Heron keşiflerine dayalı ilk uçak saldırısıda, 17 Aralık 2007 yapıldı. O tarihten önce ne Kuzey Kürdistan’da ne de Güney Kürdistan’da Türk ordusunun herhangi bir hava saldırsı olmadı. Yalancı ve ırkçı zihniyete sahip Fetullahçıların, Taraf ve Bugün gazetelerinin bu külli yalanı haber olarak yayınlaması psikolojik ve özel savaş çerçevesindedir. Şimdi ben herkese soruyorum. Niye kimse Ahmet Altan ile Fetullahçılara şunu sormuyor. 17 Aralık 2007 tarihinden önce herhangi bir hava saldırısı yok, siz niye yalan haber yapıyorsunuz?
İkinci yalanı: Bilican Tepesi eylemi üzerine nereye ait olduğu belli olmayan ve yayınladığı Heron görüntüleridir. Taraf gazetesi Heron görüntülerine dayanarak, HPG gerillalarının Bilican Tepesi’ndeki Seyyar Taburu ele geçirmelerinde Türk komutanlarının saldırı helikopterleri ve indirme helikopterleriyle yardıma gitmediğini safsatasını yazıyor. Bu da mega yalandır. Gerillanın eylem anında çektiği görüntüler var. Bu görüntüler, ROJ-TV ile ANF’de yayınlandı. O görüntülerde Bilican tepesinde vızır vızır kobra ile skorsky helikpoterleri uçuyor. Başta bir helikopter tepeye iniş yapıyor yaralı ve ölülerini almak için. Gerillalar doçka ile vurunca helikopter tam indirme yapmandan darbe alıyor. Ve tıpış tıpış geri kaçıyor. Arda arda başka helikopterlerde indirme yapmaya çalışıyor, gerillalar vurunca onlarda geri kaçıyor. İki kobra helikopteri de doçka ve füze korkusundan yükselemiyor. Vadileri vuruyor. Görüntülerde bu hakikat var. Buna rağmen Taraf gazetesi yalan haber yayınlıyor.
Bundan sonra Taraf ile Fetullahçıların safsatalarına inanlar olursa ben onlara derim ki,siz biakıl ve aptalmısınız? Eğer biakıl ve aptal değilseniz Kürdistan gerillasına ilişkin en doğru haber kaynağı HPG sitesidir.
Özgür Bilge
- Ayrıntılar